سبک ‌شناسی آوایی دعای صباح امام علی علیه‌السلام

کلام معصومین علیهم السلام پس از قرآن کریم فصیح ترین و بلیغ ترین کلام است و اوج این فصاحت و بلاغت را در هنگامه سخن گفتن ایشان با پروردگار متعال می توان یافت. اگر این منابع، همانند دیگر منابع ادبی در بستر علوم کنونی مانند علم سبک شناسی بررسی شود، علاوه بر درک ظرایف ادبی آن ها، موضوع و محتوایشان نیز برای مخاطب بیان می گردد. دانش سبک شناسی در سال های اخیر به دفعات زیاد در تحلیل سور قرآن کریم و سایر متون مذهبی مورد استفاده قرار گرفته است. این علم، به تحلیل یک متن در لایه های گوناگونی همچون لایه صرفی، نحوی، بلاغی و آوایی می پردازد تا با بررسی ویژگی های هر لایه و میزان تکرار هر کدام از این ویژگی ها در متن، دیدگاه و احساس خالق اثر را برای مخاطب بیان کند. در این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی، سبک شناسی دعای صباح امیرالمومنین علیه السلام که از ادعیه بسیار گران قدری است که خواننده را مبهوت قدرت کلام گوینده خویش می سازد، از منظر لایه آوایی انجام گرفته است تا ویژگی های منحصر به فرد آوایی آن استخراج گردد. از جمله این ویژگی ها می توان به تقسیم عبارات به بخش های مسجع سه یا چهارجمله ای و ظرافت در تکرار برخی حروف برای القای احساساتی همچون توجه به ملکوت، ابراز عجز درونی و ایجاد حرارت و شور مناجات، اشاره نمود. ویژگی های مذکور به همراه برخی مشخصه های آوایی دیگر، قلب خواننده را از احساس خشیت و انس با پروردگار متعال لبریز نموده، مفاهیم دعا را در ذهن او ماندگار می سازد.