واقع گرایی اسلامی در اشعار جابر قمیحه(بررسی موردی طبقه حاکم و رعیّت)

واقع گرایی اسلامی هر چند که با مکتب واقع گرایی در ضرورت توجه به واقعیت و پرداختن به مسائل مرتبط با آن همگام و همسو است اما تصوری که از واقعیت دارد کاملا متفاوت با مفهوم واقعیت در مکتب واقع گرایی غربی است که فقط بر تجربه و درک حواس انسان مبتنی است و از میان دو بعد روحی و مادی انسان تنها به جنبه مادی توجه دارد. واقع گرایی اسلامی با تاثیرپذیری از قرآن و احادیث نبوی برای ابراز واقعیت، به هر سخنی متوسل نمی شود و معتقد است که انسان در قبال تمامی سخنان خود مسوول بوده و باید از سخنان بی اساس و دروغ پرهیز کند. شاعر واقع گرای اسلامی در سایه اعتراف به واقعیت روانی بشر به سرکوب غرایز و عواطف بشری دامن نمی زند بلکه با تعیین خط سیر صحیحی برای استفاده از غرایز (مقام، مال و جنس) در پی رسیدن به کمال است. جابر قمیحه (1934م) از جمله شاعرانی است که سعی داشته در پرداختن به مسائل مختلف اجتماعی و سیاسی از اصول واقع گرایی اسلامی پیروی کند. پژوهش پیش رو با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی تلاش می کند تا عناصر واقع گرایی اسلامی و چگونگی نمود آن را در آثار جابر قمیحه واکاوی نماید. وی با تاثیرپذیری از بینش اسلامی، علاوه بر بیان غم و اندوه ستم دیدگان و بینوایان، گروه ستمکار را در هر طبقه ای که باشد اعم از ثروتمند یا فقیر ، حاکم یا رعیت مورد انتقاد قرار می دهد.