بررسی اندیشه های کلامی مولوی کرد

عبدالرحیم تاوه گوزی، مشهور به مولوی کرد و متخلتص به معدوم ( 1882 - 1806 م)، بدون تردید از بزرگترین شاعرانِ کرد زبانی است که نه تنها در هنر شاعری، بلکه در عرفان و کلام و تفسیر و حدیث نیز از عدادِ دانشمندان روزگار خود به شمار میرفته است. تجربه های او در میدانهای شعر و کلام اسلامی، میزان توانمندی او را در این دو حوزه به خوبی روشن می کند. او سه منظومه به زبانهای فارسی، کردی و عربی در علمِ کلامِ اسلامی سروده است. بیشتر اندیشه های وی برگرفته از کلام اشعری است که بر اساس حدیثی از پیامبر(ص)، در تعریف ایمان، احسان و اسلام، در منظومه-هایش تشریح کرده است. این مقاله که به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای نوشته شده، حاکی از اندیشه های کلامی مولوی به ویژه در منظومه عربی « الفضیله »است. نتایج پژوهش نشان از آن می دهد که بیشتر باورهای کلامی مولوی برگرفته از کلام اشعری است و در برخی موارد، چون: جبر و اختیار، خلافت و امامت، و کلام الهی، دیدگاههایِ تا حدودی متفاوت دارد.