بازآفرینی هنری میراث دینی در سدومیات خلیل حاوی

در میراث دینى، با ذکر داستان سدوم و ساکنان آن، به بیان عاقبت انحراف جنسی پرداخته شده و عاقبت منحرفان به تصویر کشیده شده است. نویسنده معاصر، خلیل حاوى نیز این داستان را در قالبى نوین و با بیانی متناسب با عصر حاضر، در سه قصیده بیان نموده است. در این مقاله، با استفاده از شیوه تحلیلى- توصیفی تلاش شده است تا ریشه های تاریخى و دینى این داستان در برخی از بخش های قصاید حاوى بیان شده و چگونگی مناسب سازی آن با قالب های داستانی عصر نوین، توضیح داده شود و نیز هدف حاوى از بیان بدبینانه در قصاید تبیین گردد. دیدگاه شاعر در این قصیده ها کاملا بدبینانه و متشائم است و شاعر با استفاده از بیان نمادین، به مساله حاکمیت در سرزمین های عربی اشاره نموده و به ته مانده های کهن گرایی و افکار ارتجاعی، با ناخرسندی نگریسته است. وی بیان آتشین خود را علیه حاکمان به دلیل اِعمال استبداد و ظلم، و علیه مردم به سبب کرنش در مقابل جور و ستم، گشوده است. با توجه به نتایج می توان بیان داشت که شاعر، در قصاید خود سه رویکرد متفاوت دارد: در قصیده اول سدوم دیدگاه ویکاملا بدبینانه و آمیخته با سرگشتگی، اضطراب و مرگ است. در قصیده دوم بازگشت به سدوم در دیدگاه او تغییر اساسی رخ می دهد و خوش بینی و امیدواری به خیزش عربی، جای بدبینی را می گیرد. اما دیری نمی پاید که این خوش بینی در قصیده سوم سدوم برای بار سوم به بدبینی بدل شده و یاس فضای قصیده را آکنده می سازد.