پیش بینی رفتارهای خودزنی در زنان بر اساس تجربه خشونت، تمایزیافتگی خود و راهبردهای تنظیم شناختی

هدف: هدف پژوهش، پیش‌بینی رفتارهای خودزنی در زنان بر اساس تجربه خشونت، تمایزیافتگی و راهبردهای تنظیم شناختی بود. روش‌شناسی: این پژوهش از جنبه هدف کاربردی و از نظر روش و ماهیت در زمره پژوهش های توصیفی-همبستگی قرار داشت. جامعه آماری پژوهش را زنان مراجعه‌کننده به مراکز خدمات سلامت بهزیستی تشکیل داده بود. براساس فرمول تاباچنیک و فیدل 148 نفر به عنوان نمونه انتخاب و به روش نمونه‌گیری هدفمند است. برای جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه‌های تمایزیافتگی خود (2011)، راهبردهای تنظیم شناختی گراس و جان (2003)، سنجش تجربه خشونت نسبت به زنان حاج یحیی (1999) و رفتارهای خودزنی سانسون و همکاران (1998) استفاده گردید. یافته‌ها: نتایج نشان داد تجربه خشونت با ضریب (0.207) تمایزیافتگی با ضریب (0.248-) و راهبردهای تنظیم شناختی با ضریب (0.213-) قدرت پیش‌بینی رفتارهای خودزنی در زنان را داشته است. از بین مولفه‌های این متغیرها خشونت جنسی (0.385)، هم آمیختگی با دیگران (0.272) و ارزیابی مجدد شناختی (0.152-) دارای بالاترین ضریب تاثیر بر رفتار خودزنی در زنان بوده است. نتیجه‌گیری: در راستای کاهش آسیب‌های اجتماعی توصیه می‌شود نهادهای آموزشی مرتبط با سلامت روان خانواده به نقش بهزیستی زنان که تربیت کننده نسل آینده است توجه بیشتری داشته باشند.

prediction of self-harm behaviors in women based on experience of violence, self-differentiation, and cognitive regulation strategies

objective: the aim of this study was to predict self-harm behaviors in women based on their experience of violence, self-differentiation, and cognitive regulation strategies.methodology: this research was applied in terms of its objective and classified as descriptive-correlational in terms of its method and nature. the study population consisted of women visiting health service centers of the welfare organization. based on the formula by tabachnick and fidell, 148 participants were selected as the sample using purposive sampling. for data collection, the following questionnaires were used: the self-differentiation scale (2011), the cognitive emotion regulation questionnaire by gross and john (2003), the violence experience measure for women by hajyahi (1999), and the self-harm behaviors scale by sanson et al. (1998).findings: the results showed that experience of violence (β = 0.207), self-differentiation (β = -0.248), and cognitive regulation strategies (β = -0.213) were significant predictors of self-harm behaviors in women. among the components of these variables, sexual violence (β = 0.385), enmeshment with others (β = 0.272), and cognitive reappraisal (β = -0.152) had the highest impact on self-harm behaviors in women.conclusion: to reduce social harm, it is recommended that educational institutions related to family mental health pay more attention to the role of women, who are responsible for raising the next generation.