ویژگیهای روان‌سنجی پرسشنامه خودتنظیمی درمان در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی ویژگی‌های روان‌سنجی پرسشنامه خودتنظیمی درمان (tsrq) در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش و مواد: این پژوهش توسعه‌ای و از نظر روش گردآوری داده‌ها در زمره مطالعات توصیفی و اعتباریابی آزمون قرار داشت. جامعه آماری پژوهش را بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شهر مشهد در پائیز 1402 تشکیل می‌دادند. دو گروه نمونه 201 نفری و 283 نفری از این بیماران به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه­های خودتنظیمی درمان (tsrq)، شایستگی ادراک شده (pcs)، سرزندگی ذهنی (svs)، رضایت از زندگی (swls) و فشار روانی (k6) را تکمیل کردند. تجزیه و تحلیل داده با تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی، رگرسیون چندگانه و تحلیل واریانس چندمتغیره و با استفاده از نرم‌افزار های spss.27 و amos.24 انجام شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد که پرسشنامه خودتنظیمی درمان (tsrq) از ساختاری دو عاملی برخوردار است. واریانس تبیین شده برای بعد رعایت رژیم دارویی و کنترل قندخون برابر با 81.58 درصد و در بعد برنامه غذایی و فعالیت بدنی برابر با 85.40 درصد بود. تحلیل عاملی تاییدی نیز این ساختار را تایید کرد. همسانی درونی مقیاس با آلفای کرونباخ و دو نیمه کردن به تایید رسید. روایی پیش بین در ارتباط با شایستگی ادراک شده، سرزندگی، رضایت از زندگی و فشار روانی در سطح مطلوبی قرار داشت (0.01>p). بین قندخون ناشتا (fbs) با هیچ یک از ابعاد خودتنظیمی درمان دیابت رابطه معناداری وجود نداشت (0.05p). نتیجه­ گیری: به نظر می‌رسد، پرسشنامه خودتنظیمی درمان (tsrq) در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو از ویژگی‌های روان‌سنجی مناسبی برخوردار بوده و می­تواند در ارزیابی توانایی خودمدیریتی و خودتنظیمی این بیماران و کمک به بهبود آنان سودمند واقع شود.