نقش آشنایی زدایی مبتنی بر مولفه های سبک هندی(صائب و بیدل) در شعر آیینی محمد سهرابی

محمد سهرابی از شاعران آیینی معاصر با تخلص «معنی» است. با سیری در شش دفتر شعری او به نظر می‌رسد وی به سبک هندی و تتبع از صائب و بیدل علاقۀ خاصی دارد. انحراف از نُرم به‌مثابۀ عنصری مهم، همان‌گونه که سبب تمایز شعر سبک هندی از اشعار دوره‌های پیشین شد، سبب نو شدن شعر آیینی محمد سهرابی نسبت به آیینی سرایان پیش از خود نیز شد. برخی از مولفه‌های آشنایی‌زدایی را می‌توان در سبک هندی ردیابی کرد. در پژوهش پیش‌رو کوشیده­ایم به این پرسش پاسخ دهیم که با نظرداشت ویژگی‌های سبکی شعر هندی، به‌ویژه اشعار صائب و بیدل، محمد سهرابی از کدام ویژگی­ها و مولفه‌های آن در ایجاد آشنایی‌زدایی در آفرینش شعر خود بهره گرفته است. به این منظور، با روش تحلیلی- توصیفی و بر اساس شواهد و مستندات به‌دست‌آمده، نشان داده‌ایم که سهرابی با خلق ترکیبات خاص، همانند صائب و بیدل هم تصاویر شعری خود را مخیل‌تر کرده، هم این ظرفیت زبانی را به خدمت مضمون‌ درآورده است. ذوق شاعرانۀ او صرفاً متعهد و همگام با ذوق عامه نیست، بلکه در راه خلق مضامین جهانی نیز گام برداشته است. وجود اسلوب معادله در شعر سهرابی، بیانگر ظرفیت زبانی دیگری است که سبب شده است لفظ در ساختار دو عبارت مستقل از هم در خدمت مضمونی واحد قرار بگیرد. ذوق سهرابی صرفاً در خدمت خواص هم نیست و با بهره‌گیری از اصطلاحات عامیانه و باورهای رایج در بین عموم، توانسته است زمینه‌ای برای انس عامه با شعر خود فراهم آورد.

the role of defamiliarization based on saeb and bedil’s stylistic components in mohammad sohrabi’s ritual poems

mohammad sohrabi is one of the contemporary ritual poets, who uses the poetical name“meaning”. the six books of poetry published by him shows that he has a special interest in the indian style and following saeb and bedil. deviation from norm, as an important element, renewed mohammad sohrabi’s ritual poetry compared to the ritual poetry of his predecessors, just as it made a distinction between indian style poetry and previous styles. several components of defamiliarization can be traced and followed in the indian style. in the present study, we have tried to answer this question: considering the stylistic features of indian poetry, especially saeb and bedil poems, which of its features and components have mohammad sohrabi used to create defamiliarization in his poetry? to that aim, using an analytical-descriptive method and based on the evidence and documents obtained, we have shown that sohrabi has created special combinations, and like saeb and bedil, has both made his poetic images more imaginative, and used this linguistic capacity in the service of content. his poetic taste is not only committed and in line with the public taste, but he has also taken a step towards creating universal motifs. the existence of rhetorical sentences in sohrabi’s poetry indicates another language capacity that has made the word in two independent expressions to be in the service of a single motif. sohrabi’s taste is not only in the service of pviviledged classes, but has been able to provide a ground for public familiarity with his poetry by using slang terms and common beliefs.