اثربخشی روش تدریس معکوس بر خلاقیت و درگیری تحصیلی دانش آموزان دوره اول متوسطه در درس علوم تجربی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روش تدریس معکوس بر خلاقیت و درگیری تحصیلی در دانش‌آموزان بود. روش ﭘﮋوﻫﺶ نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری، کلیه دانش‌آموزان دختر پایه نهم دوره اول متوسطه شهر سنندج در سال تحصیلی 1403-1402 می باشد؛ که از میان آنها، 60 نفر به روش نمونه گیری خوشه‌ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. جهت گردآوری داده‌ها از پرسشنامه های خلاقیت وکیلی و امینی (1390) و درگیری تحصیلی ریو و تسینگ (2011) استفاده شد که در ابتدا به عنوان پیش‌آزمون بر روی هر دو گروه آزمایش و گواه اجرا شد. سپس گروه آزمایش طی 8 جلسه تحت یادگیری معکوس؛ و گروه گواه تحت روش یادگیری سنتی در درس علوم تجربی پایه نهم قرار گرفتند. بعد از اتمام جلسات، برای هر دو گروه پس آزمون اجرا شد. داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل کوواریانس) تحلیل شدند. یافته‌های حاصل نشان دادند که یادگیری معکوس بر خلاقیت دانش آموزان و همچنین درگیری تحصیلی آنها موثر بوده است. تدریس به روش یادگیری معکوس، میزان خلاقیت دانش آموزان و درگیری تحصیلی شان را بیشتر می کند.