ارائه مدل ملی توانمندسازی زنان

حضور زنان در محیط اجتماعی از جمله موضوعاتی است که پس از پایان جنگ حهانی دوم در نیمه دوم قرن بیستم به شدت مورد توجه متخصصین علوم اجتماعی، مدیریت و روان‌شناسی قرار گرفته است. این موضوع از یک سو مطالبه حقوق انسانی در اجتماع است و از دیگر سوی، چون سبب خروج زنان از پوسته رفتار سنتی آنان می‌شود، به‌عنوان تهدیدی برای تغییر رفتار زن در خانواده و تبعات ناشی از آن خواهد شد. ادبیات پژوهش نشان از توجه صاحب‌نظران به مقوله‌ای به‌عنوان توانمندسازی یا توان‌افزایی به منظور حضور موثر زنان در اجتماع دارد. زیرا حضور زنان نه فقط برای آنان بلکه برای کل اجتماع و اقتصاد منافع شایانی را در پی دارد و در همین راستا باید به نقش زنان در خانواده به‌عنوان عنصر اصلی در ساختن نسل آینده در بستر «نهاد خانواده» توجه داشت، به همین دلیل از دو رویکرد توانمندسازی و کاهش موانع به صورت موازی استفاده می‌شود. به همین دلیل رویکرد توانمندسازی زنان از یک سو و کاهش موانع حضور زنان در اجتماع و توجه به نقش‌های متنوع زنان از سوی دیگر به‌عنوان راهبرد غالب در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه مورد توجه قرار گرفت. در این مقاله ابتدا مدل‌ها، ابعاد و شاخص‌های توانمندسازی به صورت مروری مورد بررسی قرار می‌گیرد، سپس با فراتحلیل ابعاد مشترک استخراج شده و با درنظرگرفتن ابعاد مختلف در زیست بوم فرهنگی و پیشینه تاریخی و تغییرات علمی و فناوری مدل بومی ارائه خواهد شد.