لذت جنسی و ارضای زنانه در تاریخ فقه وحقوق وتکالیف مبتنی برآن

یکی از حقوق زوجین نسبت به هم، حق رابطه جنسی است و برقراری صحیح این ارتباط، نقش مهمی در حفظ و استحکام خانواده و پیشگیری از انحرافات احتمالی زن یا شوهر دارد. مطابق آیه شریفه «عاشروهن بالمعروف» و «ولهن مثل الذی علیهن بالمعروف» زن و شوهر حقوق مساوی دارند و این حقی متضایف است. یعنی در مقابل تکلیف زن که اطاعت از مرد در امور جنسی است، حقی هم از جانب مرد نسبت به زن قرار داده شده است و برقراری چنین توازنی که تلازم حق تکلیف است به تعدیل و تنظیم روابط جنسی منجر خواهد شد که در غیر این صورت، رضایت زناشویی خدشه‌دار می‌شود. دلیل این الزام، علاوه بر وجوب حسن معاشرت در روابط زوجین، ظهور اولیه تعبیر به حق در روایات به الزام اطلاق حکم وضعی ناشی از حکم تکلیفی رابطه جنسی و نیز ارشادی مولوی بودن این نوع از حق است. به همین جهت، اگر مرد حق زن را در این ارتباط رعایت نکند و زن از انجام دادن عمل زناشویی سرپیچی کند، حکم ناشزه به او داده نمی‌شود. در نتیجه دیدگاه مشهور یعنی محق بودن زن نسبت به حق جنسی هر چهار ماه یک بار «حکم اولی شرعی» و بالاترین حد، زمانی است که شارع تعیین کرده و ناظر به شرایط عادی است و با وجود اموری مانند جوانی، تمایلات و نیاز جنسی زن، مرد نمی‌تواند خود را نسبت به این نیاز، غیرمسئول بداند. همچنین با توجه به فتوای فقهای معاصر جایگاه عرف در امور جنسی زوجین تقدم اخلاق بر حقوق در روابطه خانوادگی و حساسیت روانی بانوان رویکرد اخلاقی، یعنی همان بهره‌مندی زن از رابطه جنسی در کمتر از چهار ماه و به هنگام نیاز تقویت می‌شود.