جایگاه توانمندسازی زنان و برابری جنسیتی در توسعه پایدار ایران پسا انقلاب

این مطالعه به دنبال بررسی جایگاه توانمندسازی زنان و برابری جنسیتی در توسعه پایدار ایران پسا انقلاب است. برای دستیابی به این هدف، از روش کیفی مرور سیستماتیک استفاده گردید. براساس داده‌های تحلیل شده، یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که نقش زنان در ابعاد مختلف توسعه پایدار کمتر در کشور منعکس شده است. استفاده از نیروی کار زنان در توسعه اقتصادی کشور حداقل بوده و حوزه سیاسی کشور به‌طورکلی مختص مردان می‌باشد. جایگاه زنان در جامعه نیز به سهم حداقلی در توسعه اجتماعی کشور کاهش یافته است. علاوه بر این، از حقوق زنان به درستی حمایت نمی‌شود تا زنان در مسائل مختلف کشور خود مشارکت داشته باشند. علاوه بر این، زنان به شدت تحت تاثیر مشکلات زیست محیطی قرار دارند و کمتر به مشارکت آنها در حفاظت از محیط زیست توجه می‌شود. محقق به این نتیجه رسید که تا زمانی که زنان در ایران توانمند نشوند و برابری جنسیتی محقق نشود و زنان نتوانند نقش خود را در عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و زیست محیطی ایفا کنند و همچنین عدم به رسمیت شناختن مشارکت زنان در همه این عرصه‌ها، کشور به توسعه پایدار دست نخواهد یافت. این واقعیت که زنان نیمی از کل جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، توانمندسازی آنها برای مشارکت فعال در همه طرح‌های توسعه در کشور را به یک شرایط قانع‌کننده تبدیل می‌کند. توانمندسازی زنان و دستیابی به برابری جنسیتی برای جامعه ما برای اطمینان از توسعه پایدار یک کشور ضروری است. توسعه پایدار، حفاظت از محیط زیست، توسعه اجتماعی و اقتصادی و توانمندسازی زنان را می‌طلبد. ازاین‌رو، این مقاله خواستار تعهد قوی دولت برای توانمندسازی زنان و استفاده از تمام ظرفیت‌های کشور برای ایجاد توسعه پایدار است.