نگرشی انتقادی بر چرایی گسست میان «هویت گفتمانی زن» در انقلاب اسلامی با «هویت برساخت‌گرایانه زن» در دوره معاصر (با تاکید بر نقش رسانه‌های اجتماعی)

انقلاب اسلامی به‌مثابه یک نیروی گذار گفتمانی به الغای مولفه‌های فرهنگ غرب‌گرایانه-باستان‌گرایانه گفتمان سلطنت و ایجاد یک نظم گفتمانی جدید بر محوریت هویت اسلامی-ایرانی منجر شد که این تغییر به شکل‌گیری گونه متفاوتی از هویت فردی در جامعه ایرانی و نیز هویت ملی در عرصه بین‌المللی انجامید. با گذشت چهار دهه از انقلاب اسلامی، برساختی که از زن در جامعه پسا انقلاب صورت تحقق یافته، نسبت به دوره پیش از خود دستخوش تحول اساسی شده و نوعی هویت برساخت‌گرا را برای زن خلق کرده است. چنانچه ظهور رسانه‌های جمعی در بستر ظهور پردامنه فرایند دموکراتیزاسیون فناوری بر تشدید فرایند بازنمایی هویت زنانه تاثیر مستقیم گذاشته است. پرسش اصلی: دلایل عمده بروز شکاف میان هویت گفتمانی زن در آینه انقلاب اسلامی با هویت برساخته از او درون فضای سایبرنتیک و به طور مشخص تعاملات زنان در رسانه‌های اجتماعی چیست؟نظریه و روش: این پژوهش از روش تفکر انتقادی سهیل عنایت‌الله در مقام الگوی تحلیل و نیز از نظریه سازه‌انگاری در مقام سازه نظری تحقیق بهره برده است. یافته تحقیق: گسست میان هویت گفتمانی زن با هویت برساختی زن در دوره معاصر را می‌توان از حیث علل در سه سطح تبیین کرد: در سطح علل، مولفه‌هایی چون نقص در فرایند جامعه‌پذیری نظم هنجاری انقلاب اسلامی؛ بی‌توجهی به سنت‌های اجتماعی، نقش و تاثیر فرهنگ فناوری و رابطه مقوم ساختار - کارگزار در سیاست‌گذاری فرهنگی؛ ضعف در سیاست‌گذاری رسانه‌ای و نیز ظهور نسل قابل اشاره است. در سطح علل گفتمانی توجه به گفتمان رهایی‌بخش و در سطح علل اسطوره‌ای، بی‌توجهی به تفاوت‏‌های انسان‌شناختی در قالب سه‌گانه انسان سنتی، انسان مدرن و انسان فرامدرن یا سایبرنتیکی موجده وضعیت گسست گفتمانی و هویتی زن در جامعه ایران امروز است.