(زن» و «زنانگی» محور هستی (بر مبنای علم الاسماء در عرفان اسلامی

عرفان اسلامی از آموزه منحصر به فردی تحت عنوان «علم الاسماء» برخوردار بوده و عارف همه هستی را مظهر و مجلای اسمای الهی می داند. از منظر عارف، «ایجاد هستی» مبتنی بر اسماء بوده و حاصل تعین ذات و تجلی کنز مخفی است؛ گنج نهانی که خواست تا شناخته شود و لذا تعین یافت. از اولین مرتبه جلوه گری ذات، «جمال و رحمت» الهی رخ نموده و «ایجاد» صورت می گیرد. عارف این فرایند را سریان حبّی و عشقی نام نهاده و در آن، جمال، لطف، انس و رحمت را غالب می داند. حال با توجه به آموزه علم الاسماء که در هر مظهری، اسمی از اسمای الهی را ظاهر و یا ظاهرتر است در پی آن هستیم تا روشن کنیم بر مبنای علم الاسماء مظهر اتم و اکمل اسماء مزبور «عنصر زنانگی» و «حقیقتِ زن» است که در «عالم عین» اشاره به مصادیق عینی«زن» دارد؛ چرا که هستی مبتنی بر «خلق و ایجاد» است و این صفات در مصادیق «زاینده و پویای خلقت»، غلبه بیشتری دارد. روش این تحقیق، توصیفی- تحلیلی بوده و ابزار گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای است.