تحلیل پراکنش مکانی آبیار محلی و دسترسی عادلانه به آب کشاورزی در تولید برنج (مطالعه موردی: روستاهای برنج کار محدوده شبکه آبیاری و زهکشی سپیدرود گیلان)

آب و دسترسی عادلانه به آن مقوله ای ارزشمند برای کشاورزی و زراعت برنج است که امروزه با توجه به تغییرات اقلیمی و کاهش نزولات جوی با محدودیت های دسترسی برای کشاورزان در سطوح اراضی زراعی مواجه شده است. انتخاب افرادی آگاه و خبره به رموز آبیاری از میان خود کشاورزان با استفاده از روش های سنتی و فرهنگ روستایی، اقدامی هوشمندانه از سوی بهره برداران کشاورز در تقسیم عادلانه آب بین زارعان بود که امروزه با احیاء آن می تواند تحولی در ساختار نظام آبیاری نوین برای رفاه زارعان ایجاد نماید. تحقیق حاضر با هدف بررسی چگونگی پراکنش مکانی روستاهای برخوردار از آبیار محلی از نوع کاربردی، روش آن توصیفی تحلیلی و گردآوری داده‌ها با روش‌های کتابخانه‌ای و میدانی انجام شده است. جامعه آماری تعداد 603 روستا از مجموع 12 شهرستان استان گیلان است که در محدوده شبکه آبیاری و زهکشی سپیدرود قرار گرفته و فعالیت غالب آن ها برنج کاری است. اطلاعات آماری مورد نیاز این روستاها از ادارات آبیاری محدوده مورد بررسی توسط شرکت بهره برداری گیلان تهیه شده است. نتایج بررسی ها بر اساس نقشه های پراکنش gis نشان داده است که حدود 67 درصد روستاهای مورد بررسی از آبیار محلی برخودار هستند و حدود33 درصد از روستاهای داخل شبکه فاقد آبیار محلی هستند. این پراکنش در سطح روستاهای شبکه یکنواخت نبوده و در حوزه های شرق، مرکز و غرب در برخی شهرستان ها بیشتر از دیگر نواحی بوده است. تراکم مناطق فاقد آبیار در روستاهایی که با کاهش سهم آب در وضعیت نارجی (کم آبی) قرار می گیرند از دیگر نتایج حاصله این پژوهش بوده که این روستاها در نواحی شمال شبکه در شهرستان رشت و قسمت های غرب شبکه شهرستان صومعه سرا مشاهده شده است.