سنجش و ارزیابی توسعه کالبدی سکونتگاه های روستایی شهرستان هاى استان اصفهان(با بهره‌گیرى از مدلahp و topsis)

کاربرد روش هاى علمی در ارزیابی و سنجش درجه توسعه یافتگی مناطق و نواحی جغرافیایی در وجوه گوناگون آن اعم از اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و غیره، به طور عام و نقاط و نواحی روستایی به گونه ای خاص، فرایندی است ضروری در شناخت نابرابری ها، توازن یا عدم توازن در بهره مندی از شاخص های توسعه و رسیدن به فرم مطلوبی از پایداری و عدالت مکانی- فضایی. از اینرو، در پژوهش حاضر با استفاده از 18 معیار توسعه در قالب شاخص‌های زیربنایی، بهداشتی- درمانی، آموزشی- فرهنگی و خدمات، اولویت بندی معیارهای سطح بندی توسعه کالبدی بر اساس ahp و نرم افزار expert choice و رتبه بندی سکونتگاههای روستایی شهرستانهاى استان اصفهان بر اساس تکنیک topsis و نرم افزار spss نتیجه نهایی توسعه یافتگى را مشخص می کند. نتایج این پژوهش نشان داد که شهرستان هاى اصفهان، کاشان، اردستان، فلاورجان، سمیرم، تیران و کرون، فریدن به عنوان شهرستان هاى برخوردار، لنجان، گلپایگان، نطنز، نایین، فریدونشهر، چادگان، شهرضا، مبارکه، شاهین شهر و میمه به عنوان شهرستان هاى نسبتا برخوردار و شهرستان هاى آران و بیدگل، خوانسار، نجف آباد، خور و بیابانک، دهاقان، برخوار، خمینی شهر به عنوان شهرستان هاى کمتر برخوردار استان اصفهان مطرح است.