تفکیک زباله در مبدا و تاثیر آن در بهبود راندمان بازیافت مواد

هدف تحقیق حاضر بررسی راهکارهای عملی بهبود راندمان بازیافت مواد دورریز و زائدات غیرمصرفی و قابل‌بازیافت جهت مدیریت بهتر پسماند در شهرهای نوظهور است. رشد روزافزون جمعیت شهری در ایران به همراه ایجاد مراکز پر جمعیت جدید، فقدان یا ضعف سیاست‌گذاری تغییر الگوی مصرف و تداوم تخلیه زائدات به محیط‌زیست شهری از جمله عوامل بحران‌زایی است که محیط‌زیست طبیعی و کیفیت بهداشت و سلامتی انسان‌ها را در معرض زیان‌ها و خطرات گوناگونی قرار داده است. امروز کنترل، تفکیک و دفع زباله در سطح کلان کم‌وبیش بر پایه نوعی سیستم تفکر گرا عمل می‌کند. اگر به زنجیره تولید، جمع‌آوری و انتقال و دفع زباله نظری بیفکنیم درخواهیم یافت نوعی تفکر در پس همة فرایندها حاکم است که اجزاء متعددی با یکدیگر در ارتباط هستند که برای به‌انجام‌رساندن این پروسه گام برمی‌دارند و از سوی دیگر هدفی واحد که همانا کنترل و دفع زباله است بر کل سیستم حاکم است. از طرفی هم ممکن است حتی ضایعاتی که با ضایعات‌ تر مخلوط می‌شوند همچنان قابل‌بازیافت بمانند، اما فرایند تفکیک و پردازش به‌قدری پر هزینه و پر زحمت می‌شود که عملاً تلاش برای تفکیک آن‌ها به‌صرفه نیست؛ بنابراین بررسی راهکارهای عملی جهت برون‌رفت از مشکلات گریبان‌گیر محیط زیستی یکی دیگر از لازمه‌های مدیریتی شهرهاست.