بررسی رابطه معیارهای مدیریت مشارکتی شهری و درآمد پایدار در شهرداریمنطقه 10 تبریز با استفاده از روش تحلیل شبکه‌ای anp

با توجه به تغییر ماهیت شهرداری‌های از یک ارگان دولتی به یک سازمان عمومی وابسته به دولت، استقرار شوراهای اسلامی شهر و استقلال درآمدی آنها در دو دهه اخیر و همچنین مسائل و مشکلات داخلی و جهانی در حوزه‌های اقتصادی و در نتیجه کاهش درآمدهای عمومی، تامین مالی شهرداری‌های به یک مسئله مهم تبدیل شده است. فقدان نگرش جامع به منابع درآمدی شهرداری‌ها در قالب نظام کلان اقتصادی کشور، تغییرات و مداخلات موردی، اجرا سیاست خوداتکایی و خودکفائی شهرداری‌ها، بخش درآمدی شهرداری‌ها را در وضعیت ناپایداری قرار داده است، به نحوی که ادامه این وضعیت آثار و تبعات نامطلوب و هزینه‌های اجتماعی، فرهنگی و زیرساختی را برای شهر و مدیریت شهری به دنبال خواهد داشت. دسترسی به منابع درآمدی مطلوب و پایدار موجب می‌گردد که مجموعه مدیریت شهری نقش فعال‌تری در محیط شهری ایفا کرده و پاسخگویی مناسبی به نیازهای شهروندان داشته باشد. بنابراین طراحی یک الگوریتم پایدار مبتنی بر یک دیدگاه استراتژیک با محوریت مشارکت عمومی برای تامین هزینه‌های جاری و عمرانی شهر می‌تواند بسترساز سرمایه‌گذاری در نظام زیرساخت توسعه شهر گردد. در این تحقیق سعی شده است تا رابطه وجود دیدگاه راهبردی و مشارکت‌جویانه مدیریت شهری و درآمد پایدار در شهرداری تبریز مورد بررسی قرار گیرد. این تحقیق به روش توصیفی پیمایشی و با مطالعات کتابخانه‌ای و پرسش‌نامه انجام شده و داده‌های به دست آمده با استفاده از نرم افزارهای spss و super decisions مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند. نوع تحقیق در این پژوهش کاربردی و روش بررسی آن توصیفی تحلیلی است. گردآوری اطلاعات هم به صورت کتابخانه‌ای و هم میدانی و مصاحبه با رئیس گروه مطالعات درآمد شهرداری تبریز صورت گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که زمینه مسکن شهری با وزن 0.28510رتبه اول را به عنوان با پتانسیل‌ترین بخش برای سرمایه‌گذاری در منطقه10 کلان‌شهر تبریز کسب کرده است و همچنین معیار عدالت شهری با وزن 0.153295 رتبه نخست و معیار حاشیه نشینی با وزن 0.151863 رتبه دوم در میان معیارها را به دست آوردند که نشانگر آ «است که توجه به این موارد می‌تواند مشوق سرمایه‌گذاری کلان، متوسط و خرد عمومی در بخش‌های درآمدزای منطقه10 شهرداری کلان‌شهر تبریز باشد.