مسئله نظام‌های باور و دانش دولت محلی تبریز و ناتوانی حکومت شهر نا اطمینانی محیط شهری و افت جذابیت سرمایه‌گذاری

ساختار نهادی بد کارکرد و درهم تنیدگی آن با نظام باورهایی که به سازه‌های مصنوع ذهنی نامطلوب می‌انجامد و نیز نظام دانش پوزیتیویستی و تحمیل یک بهترین رویه عمل بر پایه تجربیات جوامعی که هم‌اکنون توسعه‌یافته‌اند، از محل‌های مختلفی به قابلیت زدایی حکومت شهری می‌انجامد؛ ازجمله آن‌ها: غفلت از توسعه شورایی ؛ هدف قرار دادن عمران گرایی و فیزیکالیسم و مغشوش کردن هدف و ابزار در توسعه شهری؛ تقلیل امر اجتماعی به امری کمیت‌پذیر؛ جهان‌شمول - پنداری شهری و غفلت از مسائل، شرایط و اقتضائات محیط بومی؛ بسته نگه‌داشتن سازمان شهرداری و شورای شهر در مقابل ایده‌های نو؛ و امثالهم. چنین رویکردی در مدیریت شهر تبریز به پیامدهایی چون: ناامن‌سازی محیط انسانی و محیط فیزیکی شهر، افت عرضه کالاهای عمومی، تبعیض در عرضه کالاهای عمومی، بروز فساد، فقر و نابرابری، گسترش نارضایتی شهروندان، جرم، اعتیاد، و خشونت شهری می‌انجامد؛ و ناگفته پیداست که تولید مولد و سرمایه‌گذاری‌های فناورانه نیازمند محیطی امن باقابلیت پیش‌بینی‌پذیری است؛ لذا نظام بودجه‌ریزی شهرداری تبریز را نمی‌توان هم‌راستا باهدف توسعه سرمایه‌گذاری‌های مولد در شهر دانست. با دقت در تجربه زیستی و مشاهدات و مطالعه اسناد ثانوی، مقاله حاضر با رویکرد هنر علم اقتصاد و در چارچوب اقتصاد سیاسی - نهادی، راهکارهایی را باهدف بهبود وضع موجود و توانمند کردن شهرداری و شورای شهر تبریز در خصوص جذب سرمایه‌های مولد ارائه می‌دهد.