احیای خاک در اراضی تخریب یافته با احداث خردآبخیزها

زمین شامل خاک، پوشش گیاهی و آب است و تخریب زمین پیامدهای نامطلوبی بر اکوسیستم و خدمات آن به همراه دارد. که بارزترین آن توسعه زمین های بایر و در نتیجه غیر قابل استفاده شدن اراضی است که تا پیش از این محل امرار معاش ساکنین آن بوده است. معضل دیگری که در نتیجه بیابان زایی به وجود می‌آید و خاورمیانه نیز با آن درگیر است، تشکیل کانونهای گردوغبار و روند صعودی وقوع توفانهای گردوغبار است که بر جنبه های مختلف اقتصادی و اجتماعی تاثیرگذار بوده است. در این مطالعه هدف ارزیابی تاثیر احداث پیتینگ بر خاک در مناطق تخریب یافته و کانونهای گردوغبار در جنوب استان خوزستان است. در این مطالعه نمونه های ترکیبی خاک از کف پیتینگ ها و همچنین نمونه های ترکیبی از اراضی دست نخورده بین ردیف های پیتینگ به عنوان شاهد از اعماق 0تا30، 30 تا 60 و 60 تا 90 برداشت گردید. از نمونه ها در آزمایشگاه شوری، رطوبت و ماده آلی اندازه گیری شد و با آزمون t مستقل وجود تفاوت معنادار بین آنها بررسی شد. نتایج نشان می دهد که دو عامل محدود کننده شوری و کمبود رطوبت در مناطق با اقلیم خشک و فراخشک تنها با احداث پیتینگ نسبت به اراضی شاهد تفاوت های معنادار آماری نشان می دهند. عامل رطوبت در اعماق 30 تا 60 سانتی متر و 60 تا 90 سانتی متر به ترتیب حدود 4 و 5/6 درصد نسبت به عرصه شاهد رشد داشته است. شوری نیز در سه عمق مطالعه شده به ترتیب56 درصد، 71 درصد و 71 درصد نسبت به اراضی شاهد کاهش نشان می دهد و کربن آلی در افق 0 تا 30 سانتی متر در پیتینگ ها 40 درصد نسبت به اراضی شاهد رشد نشان می دهد.