بهترین استراتژی مدیریتی احیاء مراتع (مطالعه موردی: حوزه آبخیز بریموند استان کرمانشاه)

از جمله راهکارهای مهم برای بهبود وضعیت مراتع هر حوضه، مشخص شدن محدوده این عرصه ها برای بهره برداران بومی میباشد به نحوی که در هر منطقه اشخاص استفاده کننده از نظر دامدار و تعداد دام مجاز مشخص و محدود گردند. این امر مستلزم آنالیز و برآورد تولید در هکتار سالیانه این مراتع بوده و این کار به منظور صدور پروانه چرا براساس این تولید با رعایت تعادل بین دام و مرتع برای اشخاصی که در منطقه دارای حقوق عرفی نسبت به مراتع می باشند باید صورت پذیرد. در حوزه آبخیز بریموند نیز این امر صدق کرده و محدوده‌های عرفی وجود دارد ولی سیستم استفاده در این مراتع سیستم شبانی بوده به این صورت که دامداران بومی بصورت مشاء از مراتع موجود استفاده می-کنند و هر کس در هر قسمتی از این مراتع بدون توجه به فصل چرا ‌دام خود را تعلیف می نماید. در این مراتع وضعیت پوشش گیاهی به مراحل حاد قهقرایی رسیده و تاثیرات چرای مفرط و فشار دام کاملاً مشهود است. هدف این پژوهش اتخاذ بهترین تصمصم‌گیری به‌منظور احیاء و حفاظت از مراتع محدوده مورد مطالعه بود. بدین منظور با استفاده از لایه‌های اطلاعاتی (شیب، جهت شیب، کاربری، پوشش گیاهی، طبقات ارتفاعی، زمین‌شناسی) و تلفیق نقشه‌های مذکور واحدهای کاری همگن تهیه و سپس با توجه به خصوصیات هر واحد برای آن بهترین‌ پروژه پیشنهاد شد. نتایج نشان داد برای حفظ و احیای 3137 هکتار از اراضی مرتعی واقع در زیراشکوب جنگل و مرتعی، 777 هکتار عملیات مدیریت چرا، کنترل ظرفیت مرتع و تاریخ ورود وخروج دام در اراضی مرتعی منطقه و‌ 2360 هکتار عملیات حفاظت و قرق در محدوده جنگل‌های موجود در حوزه وشیب‌های تند پیشنهاد گردید.