زراعت دیم در زیست بوم بیابان با استفاده از توانمندی طبیعی تثبیت رطوبت در ماسه زارها

بیابانشینان از گذشته های بسیار دور به پتانسیل طبیعی ذخیره رطوبت در قشرهای زیرین تپه های ماسه ای واقف بوده اند و از این توانمندی در راستای نوعی زراعت دیم بهره گرفته اند. هدف از ارائه این تحقیق، مطرح ساختن دانش و تجربه‏های بومی متاثر از گرایش به فطرت انسانی بیابان نشینان در خصوص بهره‏برداری صحیح از توانمندی منابع طبیعی در راستای توسعه پایدار در زیست بوم های بیابانی می‏باشد. مبنای فعالیت یاد شده، مُبتنی بر حفر چاله هایی به ابعاد متفاوت 10×10 تا 50×50 متر یا بیشتر و با توجه به وضعیت مورفولوژی تپه ‏های ماسه‏ ای به عمق‏های مختلف و حداکثر تا عمق 60 تا 100 سانتی‏متری سطح ایستابی آب های زیرزمینی است. عملیات آماده‏سازی بستر کشت شامل: حفر گودال هائی با عمق 80 سانتی-متر و قطر 40 سانتی‏متر، با فواصل 5/1×5/1 متر و پُر نمودن آنها با مخلوط کود دامی و طیور است. در مرحله بعد، اقدام به کشت بذر صیفی جاتی همچون «هندوانه محلی»، «کدو» و سایرگونه‏های زراعی، ترجیحا با استفاده از بذر گونه های سازگار محلی و بومی می‏نمایند. به این ترتیب در شرایط زیست بوم گُستره ماسه زارهای بیابانی، نوعی زراعت دیم بدون استفاده از سیستم آبیاری و یا آبیاری تکمیلی و مُتکی بر دانش بسیار ژرف زیستمندان خَلاق انجام می گیرد. ابتکارات و تجربیات بیابان-نشینان در راستای بیابان داری و تعامل با اکوسیستم بیابان، متاثر از برقراری ارتباط منطقی در راستای انتخاب راه همزیستی مسالمت آمیز در محیط بیابان بوده است. بدیهی است با ارائه این تحقیق میدانی در عرصه بیابان های آران و بیدگل، نقاط قوت و ضعف موضوعات یاد شده در معرض قضاوت و هم اندیشی فرهیخته گان، تبیین خواهد شد.