منابع آبی جمهوری اسلامی ایران و راهکار سازگاری آن با تغییرات اقلیمی با رویکرد توسعه پایدار

بحران آب در جهان دامنگیر 26 کشور جهان با جمعیت بیش از 811 میلیون نفر شده است که پیش بینی می‌شود تا سال 2050 این رقم به 66 کشور برسد. کمبود آب در منطقه خلیج فارس سیاستمداران را بر آن داشته تا در پی رویکردی نوین در سیاست‌های منطقه‌ای باشند؛ چراکه مدیریت ناصحیح گذشته در منابع آبی این منطقه باعث بروز بحران و تخریب محیط زیست شده است. از طرفی با توجه به تغییرات اقلیمی، منطقه خلیج فارس از موقعیت استراتژیک ویژه‌ای برخوردار است که نقش تعیین‌کننده‌ای در مناسبات بین المللی ایفا می‌کند. تا جائیکه بسیاری از محققان در رویکرد رئالیسم بر این عقیده‌اند که اگر بحران آب به خودی خود باعث بروز جنگ در آینده نگردد، حداقل یکی از عوامل اصلی بروز تنش و مناقشات سیاسی در حال و آینده است. هرچند که بررسی‌های ‌انجام شده در رویکرد لیبرالیسم نشان می‌دهد که موضوع آب بیشتر عاملی برای همکاری و گسترش روابط متقابل و بین المللی می‌باشد، با این حال تنها راه تحقق این موضوع به کارگیری دیپلماسی فعال، صحیح، واقع‌گرایانه در چارچوب توسعه پایدار و عدم آسیب به محیط زیست است. در این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی مروری می شود بر ارتباط توسعه و موضوع آب و سپس منابع آبی جمهوری اسلامی ایران بررسی و از این منظر آب های داخلی، مرزی و آب‌های دریای آزاد تشریح می‌گردد و سپس بحران آب ایران در سطح آشامیدنی، صنعتی و کشاورزی مورد مطالعه قرار خواهد گرفت و جانمایی های غیراصولی صنایع آب‌بر بررسی و به بحران آب ناشی از این موضوع در ایران اشاره خواهد شد. در نهایت سیاست صحیح آب در چارچوب سازگاری با محیط زیست و توسعه پایدار تشریح می گردد؛ بدین ترتیب که پیگیری رویکرد همکاری، مذاکره و ایجاد ارتباط گسترده‌تر در چارچوب توسعه پایدار باعث سازگاری کشور در حوزه آب با تغییرات اقلیمی در منطقه خواهد شد.