تبیین ساختار حیاط و تعامل آن با نور روز و سطوح شفاف در خانه های تاریخی شهر کرمانشاه، ایران

حیاط از دیرباز در معماری سنتی ایران به عنوان فضای بازی که در ارتباط با پوسته و فضاهای اصلی قابل سکونت بنا در جهت تامین نور روز مناسب بوده و همچنین به عنوان یکی از عناصر پایه به لحاظ پایداری مورد توجه بوده است. هدف از این پژوهش، مطالعه و بررسی ساختار فضاهای باز و تعامل آن با جداره های شفاف رو به آن در خانه های سنتی شهر کرمانشاه است. برای انجام پژوهش از روش توصیفی و تطبیقی با تمرکز بر نقش اقلیمی و محیطی حیاط و جداره های نورگذر و با انتخاب شش نمونه موردی از خانه های تاریخی شهر کرمانشاه که در پهنه اقلیمی منطقه سرد ایران قرارگرفته و همگی متعلق به دوره قاجار هستند، استفاده شده است. برای دستیابی به این هدف جهت گیری، تحلیل فرمی، تناسبات حیاط، عمق متوسط، زاویه دید، الگوی ارتفاعی، نسبت فضای بسته به باز، مساحت نما و سطوح شفاف، مقدار درصد سایه و آفتاب در حیاط، زاویه دید آسمان و درصد نقاب آسمان مورد بررسی تطبیقی و تحلیل قرار گرفته است. شیوه تحلیل، فرمی است و ابزارهای گردآوری اطلاعات منابع مکتوب، اسناد، نقشه ها، کروکی و مشاهده میدانی و ترسیم جداول و نمودارهای تحلیلی و استفاده از نرم افزارهای تحلیل نور روز است. نتایج بررسی حاکی از وجود رابطه منطقی بین برخی از عناصر فضای باز با پنجره های متضمن نور روز مناسب است.