بررسی فضاهای سالمندان با هدف توانبخشی و افزایش امید به زندگی

افزایش امید به زندگی رویکردی است که از سالیان دور مورد بررسی قرار گرفته است؛ رویکردی که حتی سازمان جهانی بهداشت نیز از آن چشم پوشی نکرده و طبق تحقیقات انجام شده می توان آن را نه تنها به عنوان رویکرد نظری بلکه به عنوان رویکردی راهبردی عملی در جامعه آن را اثبات نمود. امید و امیدواری یک نگرش ذهنی عاطفی است و در تعریفی دیگر امید به معنی انجام فعالیت ها و امور زندگی با چشم انداز مثبت است و این به این معنا نیست که اتفاقات بد را نادیده گرفت. این مفهوم بیانگر تلاش برای داشتن دید مثبت با علم احتمال وجود موقعیت های بد بالقوه است. ایجاد امید به زندگی در افراد سالمند، باعث ارتقاء کیفیت زندگی در آنان شده و انگیزه بیشتری در مسیر توانبخشی خواهند یافت. نیازاست در فضاهای معماری به عناصری که در ایجاد امید به زندگی افراد سالمند تاثیر گذار هستند، توجه شود تا سطح عملکرد افراد افزایش یابد. هدف از این تحقیق ارزیابی فضاهای سالمندان و عوامل موثر در جهت افزایش امید به زندگی و توانبخشی است. روش استفاده در تحقیق کیفی و از نوع توصیفی تحلیلی بوده و سعی شده نقاط مثبت و منفی نمونه موردی استخراج شود و در جهت رفع نواقص پیشنهاداتی ارائه گردد.