بررسی مولفه های تاثیرگذار در بازی پذیری محیط پارک های شهری با رویکرد روانشناسی نور و رنگ(نمونه موردی: پارک های غدیر و آبشار شهر اصفهان)

بازی پذیری از ویژگی های متمایز کننده محیط است که در آن با رجوع به مفهوم کودکی کردن، یادگیری را کسب تجربه از جنبه های گوناگون محیط تعریف می کند. در این رویکرد بازی پذیری، ابزاری برای برقراری ارتباط با محیط است. در راستای توجه به کودکان در فضاهای شهری، بازی پذیری پارک های شهری به عنوان یک نیاز برای این گروه شناخته شده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش پژوهش کمی-کیفی است، ابزار مورد استفاده در پژوهش در گام نخست مطالعات کتابخانه ای و در گام های بعدی برداشت میدانی و پرسشنامه است. در نخستین مرحله مولفه های برآمده از مبانی پژوهش در سه دسته مولفه محیطی، مولفه تعلق پذیری و مولقه دسترسی پذیری گردآوری شده اند. در ادامه هر یک از این مولفه شامل تعدادی شاخص مرتبط بوده اندکه در 48 پرسشنامه توسط افراد مراجعه کننده به دو پارک غدیر و آبشار مورد سوال قرار گرفته اند. نتایج برآمده از پرسشنامه به کمک نرم افزار expert choice مورد تحلیل و مقایسه زوجی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که در دسته مولفه محیطی، شاخص های نور پردازی و وجود دسترسی پیاده و حمل و نقل عمومی بالاترین امتیاز را به دست آورده است؛ در دسته تعلق پذیری شاخص های امنیت و کاربری های جاذب جمعیت بالاترین امتیاز را کسب کرده اند و در نهایت در مولفه دسترسی پذیری شاخص های نورپردازی و امنیت بالاترین امتیاز را از آن خود کرده اند.