تاثیر فضای باز مجتمع مسکونی بر افزایش تعاملات اجتماعی

عدم توجه به امر تعاملات‌اجتماعی در طراحی مجتمع‌های‌مسکونی امروزی و در نظر نگرفتن پیامدهای‌روانشناختی آن، زندگی فردی‌و‌اجتماعی‌ساکنین را با مشکلاتی مواجه ساخته‌است. تجدد و به تبع‌آن مهاجرت‌و‌شهرنشینی، مشکلات عدیده ای را برای محیط های مسکونی فراهم ‌آورد و بافت‌های شهری را تبدیل به محیط های‌خشک،پرمصرف،‎‌فاقد‌حریم و حس‌تعلق مکان و همسایگی و… کرده‌است.‌در این فضاها انسان ها درجوار‌هم، همدیگر را نمی شناسند و اصولاً این آشنایی‌ را مهم نمی دانند. حریم و عرصه‌های انسانی و فضایی در مسکن امروزی از بین رفته است حتی خانواده‌ها از مسایل مختلف‌دیگری مثل محل بازی‌بچه ها، حریم محله، سایه اندازی و اشرافیت بصری و… اظهار نارضایتی می کنند. همچنین فضای باز موثر درمجموعه‌های مسکونی به عنوان زمینه‌ساز تعامل فعال کمتر در طراحی‌ها به اهمیت آن‌ها توجه شده است. بافت‌جدید با ترکیب جمعیتی اغلب مهاجر از روستاها اطراف با خرده‌فرهنگ‌های متفاوت و گاه‌متضاد، طی‌نیم‌قرن‌گذشته به شدت در معرض تحولات کالبدی و فضایی ناشی از ناآگاهی مردم و مسئولان بوده‌است، در همین راستا برای بهبود کیفیت فضاهای شهری به خصوص مسکونی ، یکی از راهبردهای اساسی برای رفع این مهم، طراحی بر اساس اصول‌و معیارهای‌اجتماعی و فرهنگی از جمله همسایگی است. از این رو، مقاله حاضر می‌کوشد ضمن شناسایی عوامل موثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعی در فضای باز مجموعه‌مسکونی را از مصرف کننده‌غیر‌فعال (در فضای بیرونی) به مشارکت کننده فعال تبدیل نماید. در این راستا، عوامل موثر بر افزایش تعاملات‌اجتماعی شناسائی و کدگذاری گردیده‌اند. در‌پایان، راهبردهایی جهت بهبود تعاملات‌اجتماعی با تمرکز بر بهبود فضای‌باز و نیمه‌باز برای مجتمع‌هایی که در آینده در این منطقه ساخته‌می‌شوند ارائه گردیده‌است.