مقایسه تطبیقی دو الگوی سایبان متحرک انطباق ‏پذیر در بهینه‌سازی همزمان نور روز و انرژی در ساختمان‏ های اداری شهر اصفهان

با افزایش جمعیت جهان، نیاز به انرژی به ویژه در ساختمان‏ها افزایش یافته است. بر این مبنا، الگوهای مناسبی که بتواند در جهت بهره‏ وری انرژی نیازهای ساکنین ساختمان‏ها به ویژه ساختمان‏های اداری را تامین نماید از اهمیت ویژه‏ ای برخوردار است. از سویی، نور روز کافی که یکی از مهمترین عوامل تامین کننده آسایش بصری ساکنین ساختمان‏ هاست، خود تولید گرما می‏ نماید که این خود باعث افزایش مصرف انرژی سرمایشی به ویژه در اقلیم گرم و خشک می‌گردد. از این رو، با توجه به بحران انرژی در دهه ‏های اخیر، توجه به معیارهای موثر در میزان مصرف انرژی و آسایش بصری ضروری به نظر می‌رسد. یکی از روش‏های موثر در بهینه‌سازی مصرف انرژی در ساختمان‌ها، سایبان‌ها می‌باشند که سایبان‌های متحرک به دلیل امکان پویایی و انطباق‌پذیری با نور روز و چرخش خورشید، می‌توانند کاربرد ویژه‌ای داشته باشند. هدف این پژوهش، بهره‏ گیری از پتانسیل‌های سایبان‌های متحرک در بهینه‌سازی نور روز و بهره‌وری مصرف انرژی به صورت همزمان می‌باشد. روش تحقیق در این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از دسته تحقیقات کمی است. از نظر روش انجام کار، روش آزمایشی و شبیه‌سازی مورد استفاده قرار گرفته است. پس از مدل‌سازی در نرم‌افزار راینو، به عنوان مدل مرجع، حالت کلی شامل بدون سایبان و حالت با سایبان نقابی و سایبان جمع‌شونده جبهه جنوبی فضای اداری، مورد شبیه‌سازی و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که با بکارگیری سایبان‏های متحرک در نماهای ساختمان‏های اداری شهر اصفهان، می‏توان به بهینه ‏سازی سطح نور روز به میزان بیش‏ از %20 و کاهش مصرف انرژی بیش ‏از 48% دست یافت.