تبیین معنایی هویتی تقابل ایران و رژیم صهیونیستی (1357 تا 1392)

در عصر جمهوری اسلامی‌مناسبات ایران و اسرائیل بر اساس «فرهنگ‌هابزی»، «تهدید وجودی» و «گفتمان خطر» قابل تحلیل و بررسی می‌باشد نخبگان هر دو واحد سیاسی در چارچوب این مفاهیم و گفتمان‌ها هر از چندی تهدیداتی را علیه پیکره سیاسی یک‌دیگر ابداع می‌کنند تا یک «ما» را در مقابل «آنها» و «درون» در مقابل «برون» قرار دهند، و می‌توان گفت گاهی این فرایند اشکال‌هابزی به خود می‌گیرد. با تاکید بر منازعه طبق فرهنگ‌هابزی، ایران و اسرائیل بدترین وضعیت را در مورد نیات یک‌دیگر در نظر می‌گیرند و فرض می‌کنند که دیگری به مجرد اینکه منفعت‌اش ایجاب کرد از هنجارها تخطئی خواهد کرد. یافته‌های پژوهش حاکی از این است که مخالفت با رژیم صهیونیستی و موجودیت آن یکی از دقائق معنایی هویتی جمهوری اسلامی‌می‌باشد. رژیم صهیونیستی و جمهوری اسلامی یک‌دیگر را به مثابه «خصم» و «دگر» تلقی کرده و سعی در سازماهدهی ائتلاف‌ها و اتحادهای منطقه‌ای علیه یک‌دیگر می‌باشند.