بررسی ظرفیت نهادها و گروه‌های اسلامی در جلوگیری از اقدامات تروریسم دولتی

تروریسم در لغت به معنای هراس‌افکنی و ایجاد وحشت است. این واژه که ریشه فرانسوی دارد، نخستین بار برای توصیف حکومت وحشت ژاکوبن‌ها در جریان انقلاب فرانسه به کار رفت که به‌موجب آن هزاران نفر در جریان مجازات‌هایی کشته شدند که به سبب آن ترس و وحشت گسترده در میان مردم آن زمان فرانسه حاکم شده بود.در چند دهۀ اخیر و به‌ویژه پس از حملات 11 سپتامبر، تروریسم، توجه جدی جامعه جهانی را به خود اختصاص داده و هرروزه شاهد بحث‌ها، پژوهش‌ها و مقالات علمی در این زمینه هستیم؛ اما در این میان، متاسفانه «تروریسم دولتی» به‌عنوان یکی از جنبه‌های مهم تروریسم، کمتر موردتوجه بوده و باوجود استعمال گستردۀ آن در ادبیات سیاسی و حقوقی، همچنان مبهم و فاقد تعریف روشن و پذیرفته‌شده باقی مانده است.در اینجا تلاش بر این است تا ضمن تعریف تروریسم دولتی در چارچوب حقوقی و اسلامی موجود، دیدگاه‌ها و نظریات اندیشمندان برجسته حوزه تروریسم و انتقادات مطروحه نسبت به آن را موردبررسی قرار دهیم.ویژگی مهم قاعده حقوقی، الزام‌آور بودن آن است. منشا این الزام و ملاک این مشروعیت، سوالی است که از دیرباز ذهن‌ اندیشمندان اجتماعی و فیلسوفان حقوق اسلامی را به‌خود مشغول کرده است. در پاسخ به‌این پرسش، مکاتب مختلف حقوقی دیدگاه‌های متفاوتی دارند. علم حقوق در کلان‌ترین و بنیادی‌ترین تقسیم خود، بر مبنای موضوع به دو شاخه بزرگ، یعنی «حقوق عمومی» و «حقوق خصوصی»، تقسیم شده و براساس قلمرو قاعده حقوقی و ارتباط آن فقط با یک یا چند «دولت کشور»، به دو شاخه «حقوق ملی» (داخلی) و «حقوق بین‌الملل» (خارجی) تقسیم گردیده است.با توجه به جمعیت یک میلیارد و ششصد میلبون نفری که حدود 24 درصد از جمعیت کل جهان را شامل می‌شوند، 50 کشور مسلمانان و نیز ظرفیت بالای نهادهای بینالمللی اسلامی در عرصه بین‌الملل و نیز حضور تشکل‌های اسلامی با موضوعات فعالیت متنوع از قبیل اجتماعی، خیریه، فرهنگی و هنری در کشورهای اسلامی و غیر اسلامی، این امکان را به جامعه اسلامی میدهد تا از طریق افزایی کشورهای اسلامی در بحث حقوق بین‌الملل بشر دوستانه از گسترش اعمال تروریستی بر علیه کودکان، زنان و افراد غیر نظامی مسلمان که به وسیله برخی دولت‌ها در قالب تهاجمات گسترده صورت می‌گیرد جلوگیری کند.