تبیین دلایل عدم استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی مبتنی بر معیارهای فقهی

جنگ، زشت‌ترین پدیده در حیات بشری است که حاصلی جز ویرانی، کشتار و تخریب بر جای نمی‌گذارد. در این رخداد هر یک از طرفین در صدد است به هر نحو ممکن و با استفاده از هرگونه ابزار جنگی بر دیگری غلبه نماید. در یک قرن گذشته، با پیشرفت علم و فناوری، برخی دولت‌ها مبادرت به ساخت و تولید سلاح‌هایی کردند که موسوم به سلاح‌های کشتار جمعی است. سلاح‌های شیمیایی، میکروبی و هسته‌ای که بر بدن انسان تاثیرات مخرب پایدار بر جای می‌نهد و خسارات فراوانی به سازه‌های ساخت بشر و محیط زیست وارد می‌کند از این دسته سلاح‌ها می‌باشد. با بررسی آیات دفاعی در قرآن کریم و سیره پیامبر اعظم9 می‌توان ضوابط و مقرراتی بر ممنوعیت این دسته از تسلیحات دست یافت. هدف پژوهش حاضر شناسایی معیارهای فقهی در ممنوعیت استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی است که به شیوه توصیفی تحلیلی انجام شده است. نتیجه این تحقیق نشان می‌دهد که بر مبنای معیارهای چون ممنوعیت سعی بر فساد، ممنوعیت اسراف، قاعده عدالت، منع وزر، منع اثم، و نهی از تعاون در راه اثم و عدوان، می‌توان بر ممنوعیت تولید و استفاده از سلاح های کشتار جمعی دست یافت.