بررسی تطبیقی رفتار خوارج در دوران عمر بن عبد العزیز و سلفی‌های معاصر در مواجهه با انقلاب اسلامی

خوارج یکی از گروه‌های سیاسی کلامی‌مهم در دوران خلافت بنی امیه به‌ویژه عمر بن عبد العزیز به شمار می‌رفتند که قیام‌های فراوانی را در تعارض با دستگاه خلافت در مناطق گوناگون ترتیب داده و خشونت بسیاری را از خود به نمایش گذاشتند. نویسندگان در این نوشتار به بررسی تطبیقی اقدامات نابخردانهٔ خوارج در روزگار عمر بن عبد العزیز با جریان‌های سلفی تکفیری معاصر به عنوان یکی از اندیشه‌های واپسگرا در رویارویی با انقلاب اسلامی ‌و اندیشه‌های امام خمینی1، می‌پردازند و ظهور هر دو جریان را علی رغم فاصلهٔ زمانی طولانی، ناشی از اموری همچون جهل و عدم تعمق در اندیشهٔ دینی ارزیابی می‌کنند. از یافته‌های پژوهش استنباط می‌شود که خوارج و سلفی‌ها را می‌توان مجموعه‌ای از افرادی دانست که با وجود زمان بسیاری که مصروف عبادت می‌کردند، چندان از عقلانیت کافی برخوردار نبوده و اشخاصی با آگاهی و بصیرت اندک به شمار می‌رفتند. این ویژگی باعث گردید در تشخیص حق از باطل دچار خطا شده و در مسیر نادرستی گام بردارند.