بحران اوکراین و تغییر در قطبش نظام بین ‌الملل؛ پیامدها بر مشارکت راهبردی ایران و روسیه

بحران اوکراین که با تهاجم نظامی روسیه آغاز شد، به ‌لحاظ ساختاری بر نظام بین‌الملل نیز اثرگذار بوده است. این بحران، در سطح و ماهیت، الگوهای دوستی و دشمنی را در سطح نظام بین‌الملل تغییر داده است. همچنین، بر نوع تعاملات میان بازیگران و اتحادها نیز اثرگذار است. این بحران از دو منظر ساختاری بررسی شده است. نخست، تسریع روند تغییر قطبش نظام بین‌الملل از ساختاری تک‌قطبی به ساختاری چندقطبی؛ دوم، افزایش قطبش با افزایش شاخص گسست در روابط میان بازیگران و نیز اتحادها در سطح نظام بین‌الملل. بر این اساس، این بحران در سطح ساختاری بر روابط میان بازیگران مختلف، به‌ویژه روسیه و آمریکا، اثرگذار است. در این چارچوب، در مقاله‌ حاضر پاسخ به این سوال دنبال شده است: «بحران اوکراین با تغییر در قطبش روابط بین‌الملل چگونه بر مشارکت راهبردی ایران و روسیه تاثیرگذار بوده است؟» فرضیه‌ای که در پاسخ به این سوال مطرح می‌شود آن است که این بحران به‌واسطه‌ افزایش قطبش و تسریع روند تغییر آن، با افزایش عدم‌قطعیت محیطی و تقویت انطباق راهبردی مبتنی ‌بر اصل سیستمی بین ایران و روسیه، به تقویت روند توسعه‌ مشارکت فراگیر راهبردی بین دو کشور منجر شده است. در این پژوهش، به راهبرد قیاسی، مبتنی‌بر آرای کنت والتز در واقعگرایی ساختاری، توجه شده است.