تدوین مدل ارتقاء خوش بینی کارکنان در آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه (رویکرد کیفی)

یکی از ویژگی های بارز شخصیت وجود خوش بینی یا نقطه مقابل آن بدبینی می باشد. داشتن کارکنانی شاد و کارآمد از آرمان های مراکز دولتی است. از این رو هدف پژوهش حاضر تدوین مدل ارتقاء خوش بینی کارکنان در آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه (رویکرد کیفی) می باشد. پژوهش حاضر با رویکرد کیفی و به روش نظریه زمینه ای انجام شده است. مشارکت کنندگان این پژوهش را 18 نفر از مدیران و کارشناسان اداره آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه تشکیل دادند که براساس اصل اشباع نظری و با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده اند. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته و تحلیل داده ها از طریق کدگذاری باز، محوری و انتخابی صورت گرفته است. در سه مرحله کدگذاری، مقوله های اصلی و فرعی شناسایی و به یکدیگر مرتبط شدند. در پایان نتایج در قالب مدلی حول پدیده ی اصلی(خو ش بینی کارکنان)، شرایط علی(تامین نیازها)، شرایط زمینه-ای(عوامل فردی/ عوامل خانوادگی/ عوامل شغلی)، شرایط مداخله گر(عوامل برون سازمانی / عوامل سازمانی)، راهبردها (اقدامات فردی و اجتماعی/ اقدامات سازمانی و مدیریتی) و پیامدها در سطح (فردی – اجتماعی/ خانوادگی/ شغلی - سازمانی) تشریح شد. توجه به مدل ارائه شده می تواند زمینه ساز ارتقاء خوش بینی کارکنان در آموزش و پرورش شهرستان تربت حیدریه و بهره گیری از مزایای آن شود.