آموزش زوجین به فرزندآوری و آثار آن در اعتلای فرهنگی، اجتماعی جامعه

فرزندآوری از اهم مقاصد شریعت اسلامی به شمار می‌رود به نحوی که در حال حاضر، اقتدار جامعه و حکومت اسلامی از همه جهات، منوط به تکثیر نسل و ازدیاد جمعیّت است. از طرفی در فرهنگ اسلامی، فرزند از بهترین و ارزشمندترین جایگاه‌ها برخوردار است و «فرزندآوری» یک مسئولیت خطیر و وظیفه دینی تلقّی می‌شود. به گونه‌ای که والدین به این وظیفه، نگاهی تقدّس‌گونه دارند. از دیگر سو با رشد ارزش‌های مدرن، از جمله تفکّر فردگرایی و منفعت‌طلبی بخصوص در بین جوانان، در همه جوامع از جمله ایران، توجیه سبک‌های جدید زندگی، مانند زندگی مستقل مجردی یا زندگی متاهلی بدون فرزند، نمود پیدا کرده است. چنان که در سال‌های اخیر گرایش به درج شرط عدم فرزندآوری در نکاح طرفدارانی داشت. اما سیاست‌های کلّی جمعیتی کشور که در شرایط فعلی در حال پیگیری هستند موجب شد قواعد و آیین‌نامه‌هایی تصویب گردد که با اندراج شرط عدم فرزندآوری در نکاح به مقابله برخیزد. هرچند که فقه یا قانون به صراحت این شرط را غیر معتبر نمی‌دانند؛ ولی منطقی به نظر می‌رسد که درج شرط مذکور در نکاح بعد از به سرانجام رسیدن و تصویب پاره‌ای از قوانین که در حال تصویب است غیر معتبر تلقّی گردد.