بررسی میزان بهره‌مندی دانشجویان از توانایی‌های حوزه‌ی اشتغال

نظام آموزش عالی کشور به عنوان یکی از دو قطب آموزشی جمهوری اسلامی ایران، وظیفه تربیت نیروی انسانی متخصص و شایسته مورد نیاز جامعه را در سطوح و رشته های مختلف بر عهده دارد. بر اساس تحقیقات انجام شده در زمینه نحوه عملکرد نظام آموزش عالی می توان گفت که دستیابی به اهداف فوق در سطح جامعه به دلایل مختلف محقق نمی شود. اشتغال فارغ التحصیلان دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور در بازار کار، منوط به برخورداری از مهارت ها و ویژگی هایی است که برخی از آنها باید در دوران تحصیل در دانشگاه ارتقا یابد. به نظر می‌رسد عدم تطابق بین فرآیندها و برنامه درسی گروه‌های علمی دانشگاه‌ها و مهارت‌ها و توانایی‌های مورد نیاز بازار کار، مهم‌ترین عامل شکست دانش‌آموختگان در کار و اشتغال است. علاوه بر این موضوع، عوامل بیرونی متعددی که خارج از حوزه و کنترل نظام دانشگاهی است در اشتغال فارغ التحصیلان تاثیر بسزایی دارد. عوامل داخلی روش ها و سیاست های مورد استفاده در نظام آموزش عالی هستند که به طور مستقیم یا غیرمستقیم با نیروی کار و اشتغال فارغ التحصیلان مرتبط هستند. مهمترین آنها عبارتند از:1- شکاف بین توانایی فعلی جذب دانشجو برای دانشگاه و نیازهای آینده بازار کار. 2- فقدان محتوای آموزشی و مهارت های شغلی 3- ناتوانی دانشگاه ها در ایجاد و تقویت روحیه علمی و انگیزه خدمت 4- نداشتن حداقل مشخص از مهارت های علمی و عملی برای فارغ التحصیلی 5- کمبود فضای مناسب برای آموزش علمی و کاربردی. عوامل بیرونی نیز مواردی هستند که به طور مستقیم و غیرمستقیم بر اشتغال پذیری فارغ التحصیلان تاثیر می گذارد و مانع اشتغال آنها در بازار کار می شود. این عوامل عبارتند از: 1- فقدان فرهنگ اشتغال 2- نبود شرکت های استخدام خصوصی 3- کمبود مراکز فارغ التحصیل و ناکارآمدی آنها در کاریابی و هدایت شغلی 4- متقاضیان زیاد و رقابت سخت برای مشاغل موجود 5- عدم گسترش مشاغل، فرهنگ سازی و کاهش تعداد کارآفرینان 6- وجود مشکلات دستگاه های اجرایی در اجرای سیاست ها و برنامه های کاری.