ارزیابی شاخص­ های زیست اقلیمی موثر بر آسایش انسان (مطالعه موردی: شهر شیراز و کرمان)

ارزیابی شرایط زیست – اقلیمی امروزه به عنوان ابزاری کار آمد در دست برنامه ریزان منطقه ای به حساب می آید تا با شناسایی نقاط بحرانی ضمن هدایت فعالیت های توسعه ای به مناطق کم خطر، ارزش افزوده سرمایه گذاری ها را در مناسب ترین حالت ممکن در حوزه شهری، عمرانی، سکونتگاهی، معماری و جهانگردی تضمین سازند. بنابراین در این مقاله سعی شد شرایط زیست اقلیمی شهرهای شیراز و کرمان، بر اساس شاخص های اولگی، گیونی، ترجونگ و ماهانی با استفاده از آمار سینوپتیک ایستگاه های شیراز و کرمان از سال 2001 الی 2020 مورد ارزیابی قرار گیرد. نتایج حاصله نشان داد که با مقایسه چهار شاخص اقلیمی در طول سال، در دو ایستگاه طیف وسیعی از شرایط زیست - اقلیمی از گرم تا بسیار خنک در منطقه حاکم است. همچنین در این میان شاخص اولگی که در آن قابلیت تطبیق برای عرض های جغرافیایی زیر 40 درجه پیش بینی شده نسبت به سایر شاخص ها برای تعیین محدوده آسایش مناسب تر است. بررسی ­ها نشان داد که شیراز و کرمان در طول سال با داشتن تنوع بیوکلیمایی، از شرایط گرم تا بسیار خنکی برخوردار هستند؛ طی فصول زمستان و تابستان از محدوده آسایش زیست اقلیمی خارج و با آغاز فصول بهار و پاییز در ماه ­های گذار از سرما به ­گرما (فروردین) و گرما به سرما (آبان) اقلیم به شرایط آسایش انسانی نزدیک می­ شود. در مجموع فصل بهار با شرایط منحصر بفرد آسایش انسانی، بهترین فصل برای انجام فعالیت ­های محیطی، تفریحی و گردشگری در شیراز و کرمان می­ باشد.