نقش سیستم‌های اداره زمین در سکونتگاه‌های غیررسمی ایران

این مطالعه جامع به بررسی تاثیر عمیق سیستم‌های اداره زمین بر سکونتگاه‌های غیررسمی، با تمرکز بر جنبه‌های درهم تنیده اجتماعی-اقتصادی و توسعه فضایی می‌پردازد. این تحقیق با استفاده از یک رویکرد ترکیبی، تجزیه و تحلیل کمی سیستم‌های مالکیت زمین را با ارزیابی کیفی تاثیر آن‌ها بر ساکنان سکونتگاه‌های غیررسمی ادغام می‌کند و درک جامعی از تعامل پویا بین سیستم‌های رسمی و سکونتگاه‌های غیررسمی ارائه می‌دهد. یافته‌های روشن پژوهش ارتباطات پیچیده را برجسته می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه سیستم‌های اداره زمین بر شرایط زندگی، امنیت تصدی و فرصت‌های معیشتی ساکنان سکونتگاه‌های غیررسمی تاثیر عمیقی می‌گذارد. علاوه بر این، این مطالعه پتانسیل روش‌های مشارکتی و مشارکت جامعه را برای بهبود مدیریت و حکمرانی زمین در این سکونتگاه‌ها، ترویج رویکردهای فراگیر و ریشه‌دار محلی بررسی می‌کند. پیامدهای این تحقیق، بسیار گسترده است و بینش‌های ارزشمندی را برای سیاست‌گذاران، برنامه‌ریزان شهری و دست‌اندرکارانی که با چالش‌های چندوجهی مرتبط با سکونتگاه‌های غیررسمی مواجه هستند، ارائه می‌دهد. این مطالعه بر ضرورت استراتژی‌های دقیق و خاص مکانی برای ادغام سکونتگاه‌های غیررسمی در چارچوب‌های رسمی اداره زمین، همسو با اهداف توسعه شهری پایدار و حکمرانی جامع زمین تاکید می‌کند. به طور خلاصه، این تحقیق به طور قابل توجهی به حل مشکلات موجود در مورد مدیریت زمین، سکونتگاه‌های غیررسمی و توسعه شهری کمک می‌کند و از رویکردهای متناسب با پیچیدگی‌های سیستم‌های غیررسمی مالکیت زمین حمایت می‌کند، در نتیجه رفاه اجتماعی-اقتصادی و یکپارچگی فضایی را در شرایطی که به سرعت در حال گسترش است تقویت می‌کند.