مروری بر معیارهای انتخاب سیستم های ipcc و تعیین موقعیت بهینه ی آن در معادن سطحی

انتخاب سیستم حمل و نقل مواد معدنی و باطله ها در یک معدن روباز، به طور قابل توجهی بر هزینه‌های سرمایه‌گذاری و عملیاتی تاثیر می‌گذارد. اگرچه رایج‌ترین نوع سیستم حمل و نقل در معادن، استفاده از دامپتراک‌ها می‌باشد که از نظر عملیاتی بسیار قابل اعتماد و انعطاف‌پذیر هستند؛ اما از سوی دیگر، این سیستم بسیار گران است و می‌تواند تا حدود 50 درصد از کل هزینه‌های استخراج را در برگیرد. خردایش و انتقال درون پیت (ipcc) ، یک سیستم حمل و نقل جایگزین برای معادن روباز بزرگ است که نیاز به سرمایه‌گذاری اولیه‌ی بالاتری دارد، اما باعث صرفه‌جویی قابل توجهی در هزینه‌های عملیاتی می‌گردد. از جمله مزایای این سیستم می‌توان به کاهش هزینه سوخت، پرسنل، آلودگی‌های زیست‌محیطی و افزایش راندمان تولید اشاره کرد. بکارگیری سیستم خردایش و انتقال درون پیت جهت کاهش حداکثری هزینه‌های عملیاتی در عملیات استخراج، مستلزم انجام مطالعات ارزیابی فنی و اقتصادی جامعی می باشد که در اولین مرحله تعیین محدوده نهایی معدن صورت می گیرد و سپس امکان سنجی فنی و اقتصادی سیستم ipcc با توجه به وضعیت محدوده نهایی معدن، و شرایط ذخیره معدن انجام می‌گیرد. مرحله بعد، انتخاب نوع سیستم ipcc و تعیین مکان بهینه قرارگیری و نصب تاسیسات با رعایت ملاحظات خاص فنی و اقتصادی معدنکاری می‌باشد. در فرآیند جانمایی ipcc باید پارامترهای مختلف زمین‌شناسی، فنی، مدیریتی، طراحی، اقتصادی و زیست‌محیطی مورد توجه قرار گیرد. در این تحقیق مروری تلاش با بررسی جامع منابع مختلف، فرایند ارزیابی بکارگیری این سیستم و تعیین جانمایی بهینه قرارگیری سیستم ipcc از طریق روش‌هایی تئوری مرکز ثقل و تصمیم‌گیری چند معیاره مورد تحلیل قرار گرفته است.