بررسی اثر پیشینه لخته بر سرعت ته‌نشینی در تیکنرهای مخروطی عمیق مجتمع مس سرچشمه

لخته‌سازی باعث افزایش اندازه تجمع ذرات و درنتیجه افزایش سرعت ته‌نشینی آنها می‌شود و به همین دلیل شار عبوری از تیکنر و نهایتاً ظرفیت تیکنر را افزایش می‌دهد. در طی فرایند لخته‌سازی، لخته‌ها شروع به رشد کرده و ساختارهای متخلخلی را ایجاد می‌کنند. خصوصیات لخته‌ها مانند شکل، اندازه، دانسیته، ساختار و مقاومت لخته‌ها بر کارایی فرایندهای جدایش جامد از مایع موثر می‌باشند. آبگیری از باطله‌ها در مجتمع مس سرچشمه در دو مرحله توسط تیکنرهای نرخ بالا و سپس تیکنرهای مخروطی عمیق انجام می‌شود. تیکنرهای نرخ بالا با مصرف 10 گرم بر تن فلوکولانت درصد جامد 5/22 را به 47% و سپس تیکنرهای مخروطی عمیق با مصرف 25 گرم بر تن فلوکولانت درصد جامد باطله نهایی را به 60% می‌رسانند. انتقال باطله توسط مسیری متشکل از کانال و لوله به طول تقریبی 7470 متر و اختلاف ارتفاع 150 متر به صورت ثقلی انجام می‌شود. در این تحقیق اثر لخته ایجاد شده در تیکنرهای نرخ بالا و همچنین تنش و تلاطم ایجاد شده در مسیر انتقال بر سرعت ته‌نشینی مواد در تیکنرهای مخروطی عمیق در مقیاس آزمایشگاهی بررسی شد. نتایج نشان داد سرعت ته‌نشینی مرحله دوم با اضافه کردن 25 گرم بر تن فلوکولانت و ایجاد تنش توسط همزن مکانیکی به مدت 120 دقیقه (زمان مسیر انتقال) در شرایطی که در مرحله اول 10 گرم بر تن فلوکولانت اضافه شود، 27/81 سانتیمتر بر دقیقه و در شرایطی که در مرحله اول فلوکولانت اضافه نشود 96/22 سانتیمتر بر دقیقه می‌باشد. همچنین بررسی سرعت ته‌نشینی در نمونه ته‌ریز تیکنرهای نرخ بالا نسبت به نمونه خوراک ورودی به تیکنرهای مخروطی عمیق در زمان مصرف 25 و 30 گرم بر تن فلوکولانت نشان داد که بخش کمی از فلوکولانت استفاده شده در تیکنرهای نرخ بالا در طی مسیر، تاثیرش از دست رفته است. با توجه به نتایج حاصل شده از کلیه آزمایش‌ها می‌توان گفت که اثر فلوکولانت استفاده شده پس از ایجاد تنش و اختلاط همچنان قابل مشاهده است و فقط بخش بسیار کمی از لخته‌های ایجاد شده در مسیر انتقال از بین رفته‌اند.