قابلیت پرعیارشوندگی کانسنگ هماتیتی با استفاده از روش‌های مختلف فرآوری مواد معدنی

تولید کنسانتره‌ آهن با کیفیت بالا (عیار بالای آهن و حداقل ناخالصی) به‌عنوان شرط اصلی جهت ورود به مراحل پایین‌دستی تولید آهن و فولاد به‌شمار می‌رود. در حال حاضر خوراک صنایع فولاد سازی با استفاده از کنسانتره‌های مگنتیتی تامین می‌گردد، این در شرایطی است که در آینده‌ای نه چندان دور با اتمام ذخایر مگنتیتی، صنایع معدنی می‌بایستی به سمت بهره‌برداری از معادن هماتیتی پیش روند. با این حال ذخایر هماتیتی موجود در کشور ایران از نوع کم‌عیار بوده و نیازمند فرآوری و پرعیار سازی می‌باشند. استفاده از روش‌های فرآوری ثقلی و مغناطیسی (و گاها فلوتاسیون) به عنوان تکنیک‌های فرآوری مرسوم این منابع با چالش‌هایی همچون عدم پرعیارسازی و بازیابی مطلوب مواجه هستند. امروزه انجام عملیات پیش فرآوری با عنوان احیا ناقص/مغناطیسی کانسنگ‌های هماتیتی و جدایش مغناطیسی پس از آن به عنوان روش فرآوری جدید شناخته می‌شود. در مقاله حاضر تلاش گردیده است تا نمونه هماتیتی با عیار 57 درصد به روش‌های مختلف ثقلی، مغناطیسی، ترکیب ثقلی-مغناطیسی و احیا ناقص-مغناطیسی تحت فرآوری قرار گیرد و نتایج حاصل از آن‌ها مقایسه گردد. بر اساس نتایج مطالعات آزمایشگاهی مشخص گردید در نتیجه استفاده از ترکیب فرآیندهای اسپیرال-جدایش مغناطیسی شدت بالا (به عنوان بهینه‌ترین روش مرسوم پرعیارسازی) کنسانتره با عیار 1/64 درصد و بازیابی حدود 30 درصد تولید می‌شود. در حالی که با استفاده از فرآیند احیا ناقص به عنوان مرحله پیش فراوری و انجام جدایش مغناطیسی شدت متوسط روی خروجی فرآیند احیا، امکان تولید کنسانتره با عیار 67 درصد و بازیابی 67 درصد وجود دارد.