نمودهای بافتی-متاسوماتیسم در گرانیتوئیدهای مهرآباد

گرانیتوئید مهرآباد به سن بعد از ائوسن، در جنوب شرق اردستان و در ایران مرکزی واقع شده است. گرانیتوئید مهرآباد دارای ترکیب گرانیت گرانودیوریت تا تونالیت و دیوریت و کوارتزمونزودیوریت تغییر می کند. این توده با سن جوانتر از ائوسن در سنگ‎های آتشفشانی و سنگ‎های آذرآواری ائوسن منطقه، تزریق شده است. سنگ های این منطقه از کالک آلکالن تا متاالومین و کمی پرآلومین و بر اساس مواد تشکیل دهنده جز گرانیتوئیدهای نوع i محسوب می شوند. تکاپوهای پایانی توده نفوذی گرانودیوریتی تا میکرودیوریتی که بعد از ائوسن رخ داده است سبب شده تا سنگهای آتشفشانی ائوسن دچار دگرسانی گرمایی شده و در اثر این پدیده سنگهای مزبور به رنگ های سفید، زرد تا صورتی نمایان هستند و به مجموعه ای برشی سیلسی - آرژیلیتی تبدیل شده‌اند. این مجموعه با کانی های کوارتز، آلکالی فلدسپار ، پلاژیوکلاز، اوژیت، تورمالین، آمفیبول، اسفن (تیتانیت)، اورالیت، زیرکن و اپیدوت مشخص می‌شود. شواهد پتروگرافی حاکی از پیدایش آدولاریا در واپسین لحظه شکل گیری گرانیتوئید منطقه به طریق رگه ای است. برخی نمودهای بافتی-متاسوماتیسم در گرانیتوئیدهای منطقه شامل رگچه های آلکالی فلدسپار تاخیری در دانه های کوارتز، بافت برشی در کوارتزها، جانشینی بخشی کوارتز در امتداد سطوح ماکل پلاژیوکلاز با حفظ قالب ماکل ، جانشینی بخشی پلاژیوکلاز توسط پتاسیم فلدسپار از حاشیه و هم رشدی گلبولی کوارتز در آلکالی فلدسپار می‌باشد.