ارزیابی اولیه داربست کامپوزیتی pcl-βtcpتولید شده به روش چاپ زیستی سه بعدی برای ترمیم نقص استخوانی به روش درون‌تنی

در سال­های اخیر، مهندسی بافت با تکیه بر داربست، سلول­ها و فاکتورهای رشد به جایگزینی برای پیوند بافت تبدیل شده است. در میان پلیمرهای موردتایید سازمان غذا و دارو، پلی کاپرولاکتون با خواص مناسب زیست سازگاری، زیست­تخریب­پذیری و استحکام مکانیکی بالا، به انتخابی مناسب برای ساخت داربست­ها در مهندسی بافت استخوان تبدیل شده است. در کنار مزایای متعدد این پلیمر، آب­گریزی این ماده کاربرد آن را در زمینه­ی تجهیزات پزشکی محدود می­کند. به­کارگیری ذرات آب­دوست مانند بتا تری کلسیم فسفات یکی از راه­های برطرف نمودن این مشکل است. در این پژوهش، یک داربست سه­بعدی بر پایه پلی کاپرولاکتون و میکرو ذرات بتا تری کلسیم فسفات برای درمان نقص استخوان جمجمه به روش چاپ سه بعدی ساخته شده است و پس از بررسی­های مورفولوژیکی لازم و تایید زیست سازگاری ایمپلنت به روش برون­تنی، قابلیت داربست در ترمیم نقص استخوان جمجمه موش مورد ارزیابی قرار گرفت. متوسط اندازه حفرات داربست­ها برابر با µm 350 محاسبه شد که متناسب با اندازه تخلخل مورد نیاز برای بافت استخوان است. همچنین زنده مانی سلولی بالای 80% زیست سازگاری برون تنی داربست ساخته شده را تایید نمود. در مطالعات اولیه درون تنی، داربست در نقص جمجمه سه موش کاشته شد و بررسی نتایج آنالیز h&e مربوطه در بازه زمانی سه ماه تشکیل بافت استخوانی را به اثبات رسانید. نتایج آزمون درون­تنی پس از سه ماه نشان دهنده­ی موفقیت ایمپلنت­ها در استخوان­سازی و پتانسیل نویدبخش این ایمپلنت برای درمان نقص­های استخوان جمجمه می­باشد.