بررسی کاربرد گیاهان دارویی در فضای سبز شهری با تاکید بر مناطق گرم و خشک جنوب

فضاهای سبز شهری به عنوان ریه های تنفسی شهر به شمار می روند. ﻣﻨﻈﻮر از ﻓﻀﺎی ﺳﺒﺰ ﺷﻬﺮی، ﻧﻮﻋﻲ از ﺳﻄﻮح ﻛﺎرﺑﺮی زﻣﻴﻦ ﺷﻬﺮی ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﻫﺎی ﮔﻴﺎﻫﻲ اﻧﺴﺎن ﺳﺎﺧﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ واﺟﺪ ﺑﺎزدﻫﻲ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ و ﻫﻢ واﺟﺪ ﺑﺎزدﻫﻲ اﻛﻮﻟﻮژﻳﻚ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻋﺎﻣﻞ زﻧﺪه ﻣﻮرﻓﻮﻟﻮژﻳﻚ ﺷﻬﺮ اﺳﺖ. کاشت گیاهان داروئی در فضای سبز امکان آشنایی و افزایش آگاهی های اجتماعی، نسبت به این گیاهان را فراهم می کند. ارزش ﮔﺬاری و ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪن ﻧﻘﺶ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﮔﻴﺎﻫﺎن داروﺋﻲ در ﭘﻴﺸﺒﺮد اﻫﺪاف ﻣﻠﻲ و دﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻣﻌﻴﺎر ﻫﺎی ﺟﻬﺎﻧﻲ در راﺳﺘﺎی ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺳﻼﻣﺖ و ﻧﺸﺎط ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺧﻮد ﻛﻔﺎﻳﻲ، اﻳﺠﺎد اﺷﺘﻐﺎل، ﺗﻮﺳﻌﻪ اﻗﺘﺼﺎدی، زﻳﺴﺖ ﻣﺤﻴﻄﻲ، اﻣﻨﻴﺖ ﻏﺬاﻳﻲ و ﺣﻔﻆ ذﺧﺎﻳﺮ ژﻧﺘﻴﻜﻲ از ﻧﻈﺮ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﭘﺎﻳﺪار اﻣﺮی اﺟﺘﻨﺎب ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ. همچنین اختصاص فضای سبز محیط های آموزشی به کشت گیاهان دارویی، زمینه برای تحقیق در جنبه های مختلف گیاهان دارویی را ممکن می سازد. از جمله گیاهان دارویی که در توسعه فضای سبز شهری مورد استفاده قرار گرفته، می توان از مورد معطر، رزماری، اسطوخودوس، ختمی، گل سرخ، گاوزبان، همیشه بهار و مانند آنها نام برد. ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی داروﺋﻲ ﺑﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ کمبود آب و ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﺧﺎک را تحمل کنند در ﻃﺮاﺣﻲ ﻓﻀﺎی ﺳﺒﺰ شهری ﺿﺮورﺗﻲ اﺟﺘﻨﺎب ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ است. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ ﻫﺪف ﺑﺮرﺳﻲ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﮔﻴﺎﻫﺎن دارویی در ﻓﻀﺎی ﺳﺒﺰ ﺷﻬﺮی با توجه به ﺗﻮاﻧﺎﺋﻲ اﻗﻠﻴﻤﻲ و اﺣﻮال ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﻨاطق گرم جنوب کشور تدوین شده است.