بررسی تشکیل کمپلکس سیلیبینین و آلفا لاکتالبومین شیر گاو و خاصیت آنتی اکسیدانی آن

سیلیبینین یک ترکیب طبیعی شناخته شده نامحلول در آب است که برای درمان طیف گسترده ای از بیماری های کبدی استفاده می شود. اتصال به یک سیستم تحویل مناسب می تواند حلالیت سیلیبینین را افزایش دهد، انتقال آن را ساده کرده، از تخریب محافظت کند و فراهمی زیستی آن را افزایش دهد. آلفالاکتالبومین به عنوان پروتئین طبیعی و در دسترس شیر، کاندیدای مناسبی برای حمل سیلیبینین است. تست آنتی اکسیدانی dpph به منظور مقایسه قدرت آنتی اکسیدانی سیلیبینین تنها با سیلیبین پیوند شده با آلفالاکتالبومین انجام شد. در این روش که براساس به دام اندازی رادیکال های آزاد ماده ای به نام 2و-2دی فنیل هیدرازیل (dpph) استوار است، تغییر میزان رنگ محلول از بنفش به بی رنگ و در اسپکتروفوتومتر در طول موج 517 نانومتر اساس اندازه گیری می باشد. در نهایت ic50 همه نمونه ها و استاندارد محاسبه و مقایسه گردید. تعامل سیلیبینین با آلفالاکتالبومین گاوی با روش طیف سنجی مرئی-فرابنفش بررسی شد. پارامترهای ترمودینامیکی بر اساس معادله وانت هوف برای تعیین انواع برهمکنش‌های درگیر محاسبه شده‌اند. سیلیبینین تنها، سیلیبینین ترکیب شده با پروتئین و ویتامین ث به ترتیب دارای ic50، 67.203، 37.822 و 11.82 می باشد، سیلیبینین پیوند شده با پروتئین در مقایسه با سیلیبینین تنها فعالیت آنتی اکسیدانی بیشتری نشان داد، که البته فعالیت هر دو نسبت به ویتامین ث که بعنوان شاهد استفاده شد، کمتر بود. مقدار δg°، δs° وپیوند δh° سیلیبینین به آلفالاکتالبومین به ترتیب 33.624- کیلوژول بر مول،36.077- ژول بر مول کلوین و 44.375- کیلوژول بر مول بدست آمده است. منفی بودن مقدار δg° نشان می دهد که فرآیند برهمکنش خود به خود است و از آنجایی که مقادیر δs° و δh° منفی هستند، پیوند هیدروژنی و نیروهای واندروالسی نقش اصلی را در طول فرآیند اتصال بازی می‌کنند. ثابت اتصال دراثر افزایش دما کاهش یافته است که نشان دهنده ضعیف شدن اتصال در دماهای بالاتر است. با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه، آلفالاکتالبومین را می توان حامل مناسبی برای سیلیبینین معرفی کرد.