پیش بینی رضایت زنان از حل تعارض در روابط زناشویی بر اساس روان‌‌رنجوری، بخشش و همدلی

زمینه و هدف: رضایت از حل تعارض در روابط زناشویی به میزان خرسندی افراد در مورد چگونگی رسیدگی و حل تعارضات یا اختلافات در ازدواج آنها اشاره دارد. افراد روان‌رنجور به دلیل ناپایداری عاطفی، در برابر اختلافات زناشویی واکنش‌های شدیدی نشان می‌دهند که می‌تواند منجر به تشدید تنش و نارضایتی از حل تعارض شود. افرادی که همدلی بالایی دارند، دیدگاه همسر خود را درک و با احساسات و نیازهای او همذات‌پنداری می‌کنند، که می‌تواند به حل تعارضات و افزایش رضایت از حل آنها کمک کند. بخشش همسر، خشم و کینه را از بین می‌برد و می‌تواند زمینه ترمیم رابطه و افزایش رضایت از حل تعارض را فراهم کند. علی‌رغم وجود مطالعات متعدد در زمینه روان‌رنجوری، بخشش، همدلی و رضایت از حل تعارض، اثرات همزمان این متغیرها در رضایت از حل تعارض زنان در روابط زناشویی بررسی نشده است. این خلاء پژوهشی، ضرورت انجام این مطالعه را آشکار می‌کند. از این‌رو، تحقیق حاضر با هدف تبیین چگونگی تاثیر روان‌‌رنجوری، بخشش و همدلی بر رضایت از حل تعارض در محدوده روابط زناشویی در میان زنان اجرا گردید. روش پژوهش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان متاهل ساکن استان لرستان بود که از میان آن، 840 نفر به شیوه تصادفی خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب شدند و به پرسشنامه‌های رضایت زناشویی انریچ (ems) برای ارزیابی رضایت از حل تعارض، پنج عاملی نئو (neo-ffi) برای سنجش روان‌‌رنجوری، بخشش رنجش خاص زناشویی (mofs) و همدلی زناشویی (mes) پاسخ دادند. سپس داده‌ها به روش رگرسیون چندمتغیره با نرم‌افزار spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: مطابق با نتایج رگرسیون، در این مطالعه مشخص شد که 39 درصد از واریانس در رضایت از حل تعارض توسط سه متغیر بخشش، همدلی و روان‌رنجوری به ترتیب با ضرایب 348/0، 175/0 و 340/0- تبیین می‌شود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج، فرضیه اصلی تایید گردید و مشخص شد که بخشش و همدلی به طور قابل توجهی رضایت از حل تعارض را افزایش می‌دهند، در حالی که روان‌رنجوری اثر منفی بر آن دارد. این یافته‌ها بر ضرورت مداخلات هدفمند برای ارتقای همدلی و بخشش و همچنین کاهش روان‌رنجوری در روابط زناشویی تاکید می‌کند.