اثر بازدارنده خوردگی بر روی مقاومت به خوردگی فولادهای الکتروگالوانیزه خالص و نانوکامپوزیتی

روی به عنوان ماده فلزی با مورفولوژی قابل کنترل، به طور گسترده برای گالوانیزه کردن صفحات فولادی با مساحت زیاد، استفاده می‌شود. در این مطالعه، رسوبدهی الکتریکی روی خالص بر روی زیرلایه ی فولاد کربنی (st37)، با پتانسیل و دانسیته جریان مشخص از حمام سولفات انجام شد و سپس رسوبدهی الکتریکی پوشش‌های کامپوزیتی (zn-sio2) حاوی غلظت های مختلف sio2 بر روی زیرلایه فولاد با استفاده از حمام الکترولیت انجام گرفت. هدف اصلی این پروژه، جایگزینی روش گالوانیزه گرم با گالوانیزه الکتریکی به منظور کاهش ضخامت پوشش و همچنین رفع مشکل ناحیه متاثر از گرما ناشی از گالوانیزه گرم و افزایش بیشتر مقاومت به خوردگی پوشش الکترو گالوانیزه با استفاده از نانوذرات سیلیکا است. خصوصیات پوشش با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی fesem، دستگاه پراش پرتو ایکس xrdو مطالعات الکتروشیمیایی با استفاده از روش امپدانس الکتروشیمیایی و پلاریزاسیون پتانسیودینامیکی در محلول 5/3 درصد وزنی nacl در حضور و عدم حضور بازدارنده‌های خوردگی صورت گرفت. مورفولوژی بدون ترک برای همه پوشش‌ها بیانگر این است که ترکیب سیلیکا منجر به اصلاح بلورهای روی در زمینه پوشش شده است. اندازه‌گیری‌های پلاریزاسیون پتانسیودینامیکی به وضوح نشان داد که تمام پوشش‌های کامپوزیتی zn-sio2 مقاومت به خوردگی بالاتری از خود نشان می‌دهند و میزان خوردگی پوشش با استفاده از پوشش کامپوزیتی (zn-sio2) و در حضور بازدارنده‌های خوردگی به میزان قابل توجهی بهبود یافته است.