پوشش‌های تبدیلی زیست‏ سازگار توسعه‌یافته برای بهبود مقاومت به خوردگی ایمپلنت‏های منیزیمی زیست‌تخریب‌پذیر در مهندسی بافت

در این مقاله مروری بر انواع پوشش‌های تبدیلی و روش‌های موثر برای افزایش کیفیت این پوشش‌ها و عوامل موثر بر عملکرد پوشش‏های تبدیلی در افزایش مقاومت به خوردگی آلیاژهای منیزیم پرداخته شده است. منیزیم و آلیاژهای آن ازنقطه‌نظر زیست‌تخریب‌پذیر بودن برای ساخت ایمپلنت‌ها در محیط‌های فیزیولوژیکی مثل بدن انسان بسیار مناسب هستند و همچنین سختی نزدیک استخوان دارند. علاوه بر این، از ویژگی‌های منیزیم می‌توان به وزن کم، استحکام بالا و سازگاری زیستی خوب اشاره کرد که تحولی شگرف در زمینه پزشکی برای نسل جدید مواد زیستی ایجاد کرده است. بااین‌حال کاربرد آلیاژهای منیزیم با تخریب زیاد به دلیل آزادشدن گاز هیدروژن در اثر بهبود بافت‌های احاطه شده همراه است. در طول دوره بهبودی، ایمپلنت‌های منیزیمی قبل از بهبود استخوان به دلیل روند تخریب زیاد، یکپارچگی مکانیکی خود را از دست می‌دهند. برای غلبه بر این محدودیت‌ها، روش‌ها و تکنیک‌های مختلفی برای کنترل میزان تخریب منیزیم تا سطوح قابل‌قبول ارائه شده است. در بین روش‌های مختلف، پوشش‌های تبدیلی شیمیایی، ساده و مقرون‌به‌صرفه‌ترین روش هستند که حتی توانایی برطرف‌کردن نقطه‌ضعف اجزای دارای طرح‌های پیچیده مانند ایمپلنت و استنت‌ها را دارا هستند. پوشش‌های تبدیلی یکنواخت و بسیار چسبنده بوده و به‌راحتی با تغییر دما، ph حمام و سایر ویژگی‌های موثر می‌توان خصوصیاتی مورد انتظار از پوشش را به دست آورد. با توجه به مطالعات گسترده صورت گرفته طی سالیان اخیر در این زمینه، در این پژوهش انواع پوشش‏های تبدیلی و نقاط قوت و ضعف هریک از این پوشش‏ها در بهبود رفتار خوردگی منیزیم مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.