استفاده از بازدارنده ی 2-مرکاپتو بنزوتیازول و نانو ذرات تیتانیوم کاربید به منظور افزایش خواص ضد خوردگی در پوشش اپوکسی

در این پژوهش، به منظور بهبود خاصیت ضد خوردگی پوشش پرکاربرد اپوکسی، از ترکیب آلی 2- مرکاپتوبنزوتیازول به عنوان بازدارنده استفاده شده است. هم چنین، از نانو ذرات تیتانیوم کاربید به عنوان حامل بازدارنده مذکور استفاده شده است. در ابتدا، پراکندگی مناسب نانو ذرات تیتانیوم کاربید در حلال های مختلف و توزیع آن در پوشش پلیمری با استفاده از دستگاه تفرق نور پویا مورد بررسی قرار گرفت. مقدار بهینه برای پراکندگی مناسب نانو ذرات در حلال های آلی، حدود mg/ml2/0 است، که این نسبت برای حلال های مورد استفاده ماننده اتانول، متانول و استون رعایت شد. مشخص شد که بهترین حلال برای پخش مناسب نانوذرات تیتانیوم کاربید، اتانول می باشد. ویژگی دیگر این حلال، حلالیت مناسب بازدارنده 2- مرکاپتوبنزوتیازول در آن می باشد. هم چنین، در آماده سازی این پوشش ها از پلی وینیل پیرولیدون استفاده شده است. این ترکیب آلی دو ویژگی مناسب دارد. اول اینکه، محلول در اتانول است، دوما، به دلیل اینکه بار مخالف نانو ذرات تیتانیوم کاربید و بازدارنده 2-مرکاپتوبنزوتیازول در حلال اتانول دارد، باعث پایداری نانو ذرات شده و هم چنین به عنوان پلی برای اتصال نانو ذرات و بازدارنده می باشد. برای مشخصه یابی و تشخیص وجود نانو ذرات بر روی سطح زیر لایه (فولاد ساده کربنی) ، از میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدان استفاده شد. مقدار بهینه نانو ذرات در زمینه اپوکسی به منظور بهبود خاصیت محافظت کنندگی و جلوگیری از کلوخه شدن، با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی گسیل میدانی به میزان 25/0 درصد وزنی نسبت به وزن پوشش (اپوکسی و سخت کننده) به دست آمد و از طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی جهت بررسی عملکرد حفاظت کنندگی پوشش ها و بررسی عملکرد خودترمیم کنندگی پوشش حاوی بازدارنده استفاده شد.