مکانیزم ته‌نشست استیبنیت با استناد بر بافت‌ها و میانبار‌های سیال در کانسار سفیدابه-حیدرآباد، جنوب شرق ایران

کانسار آنتیموان سفیدابه-حیدرآباد در استان سیستان و بلوچستان، شمال غرب زاهدان و از نظر جایگاه تکتونیکی در پهنه جوش خورده سیستان واقع گردیده است. واحد‌های سنگی منطقه شامل مجموعه‌ افیولیتی کرتاسه، توالی‌ فلیش ائوسن، واحد تخریبی‌ برشی شده شامل کنگلومرا و ماسه سنگ ائوسن-الیگوسن و مجموعه‌ای از سنگ‌های آذرین حدواسط می‌باشد. کانه‌زایی شامل کانی‌های سولفیدی اولیه (استیبنیت و پیریت) و کانی‌های ثانویه (استیبکونیت، سنارمونتیت، هماتیت، لیمونیت و گوتیت) می‌باشد. کانه‌زایی به دو صورت رگه‌ای و رگچه‌ای رخ داده که کوارتز، کربنات، کنگلومرا و ماسه‌سنگ باطله‌های اصلی کانسارهای مذکور را تشکیل می‌دهند. بافت غالب کانسار شکافه پرکن می‌باشد اما بافت‌های کم دمای دیگری نظیر کلوفرمی، تیغه‌ای، نواربندی متحدالمرکز و شانه‌ای نیز در محدوده مشاهده می‌شود. دگرسانی‌های غالب در منطقه شامل سیلیسی شدن، کربناتی شدن، اکسید و هیدروکسید آهنی، آرژیلیک و به مقدار کمتر پروپلتیک می‌باشند. عمده‌ترین کانی‌زایی‌ها در راستای گسل‌های شمال غربی در منطقه می‌باشند. نتایج میکروترمومتری میانبارهای سیال دمای همگن شدگی بین 130 تا 420 درجه سانتی گراد و شوری در محدوده‌ی بین 4 تا 68/5 درصد وزنی معادل کلرید سدیم را نشان می‌دهد. اگر چه دمای همگن‌شدگی میانبارهای سیال تا حدودی بالا است اما با استناد بر ساخت و بافت، سبک کانی‌سازی، دمای تشکیل، نوع و گسترش آلتراسیون‌ها و کنترل ساختاری، کانی‌زایی مشابه کانسارهای تیپ اپی‌ترمال سولفیداسیون پایین می‌باشد.