بررسی اثر سهم تسهیلات قرض الحسنه بر نرخ بیکاری در اقتصاد ایران

این موضوع که وضعیت متغیرهاى کلان اقتصادى در دوره های مختلف چه تغییراتی داشته و آیا دولت ها با اعمال سیاستهاى پولی و مالی توانسته اند وضعیت متغیرهاى اقتصادى مانند بیکارى را در سطح مطلوب حفظ کند سوالی است که سیاستمداران و اقتصاددانان به دنبال یافتن پاسخ براى آن هستند. دولت ها با اعمال سیاست پولی بهینه برای دستیابی به اشتغال کامل اقدام می نمایند. هدف اصلی در این مطالعه بررسی اثر سهم تسهیلات قرض الحسنه بانکی بر نرخ بیکاری در ایران می باشد. دوره زمانی مورد مطالعه 1400-1363بوده و آمارهاى مورد نیاز به صورت سرى زمانی با استفاده از روش خودرگرسیون با وقفه های توزیعی گسترده (ardl) مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج تحقیق نشان می دهد یک واحد افزایش در تسهیلات قرض الحسنه به ترتیب در کوتاه مدت و بلند مدت منجر به 15 واحد و 17 واحد بهبود در نرخ بیکاری در ایران میشود، یعنی به عبارت دیگر افزایش در پرداخت تسهیلات قرض الحسنه منجر به کاهش نرخ بیکاری می گردد. همچنین اثر مخارج دولتی و رشد اقتصادی بر متغیر نرخ بیکاری منفی و اثر رشد اقتصادی بر این متغیر مثبت می باشد. ضریب تصحیح خطای مدل نشان می دهد که 89 درصد از شوک وارده در کوتاه مدت به سمت مقادیر بلند مدت تعدیل می شود، لذا آنجا که اثر سهم تسهیلات قرض الحسنه بانکی به عنوان متغیر تاثیر گذار بر بیکاری در این مطالعه بیان گردید، پیشنهاد می گردد: با توجه به روند کاهشی سهم این نوع از تسهیلات در شبکه بانکی کشور زمینه افزایش و تسهیل اعطای تسهیلات قرض الحسنه فراهم گردد؛ چرا که پرداخت این نوع از تسهیلات در قالب طرح های اشتغال زا میتواند در کاهش نرخ بیکاری و افزایش اشتغال موثر باشد.